Πριν την κάλπη…

ΣΟΥΜΑΡΙΣΤΑ 69
(Αλιεύοντας στο τοπίο, από δω κι από ‘κει…)

• Το σύντομο αυτό κείμενο, δυο μέρες πριν την κάλπη της 17^ης, θα έχει μικρή διάρκεια χρόνου και –ποιος ξέρει- μετά από την Δευτέρα (18/6) μπορεί να μη σημαίνει τίποτα απολύτως.
• Σκέψεις περάσανε απ’ το μυαλό μου και τις καταγράφω στο προσωπικό μου blog.
• Λίγο πριν ή η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι…
• Έτσι είναι πριν την κάλπη, πόσο μάλλον όταν το κλίμα είναι εκρηκτικό και όλοι είμαστε μπλεγμένοι σε έναν στρόβιλο που ή θα πάρει και θα μας σηκώσει ή θα μας μεταφέρει στους δρόμους μιας άλλης πατρίδας.

• Και οι σκέψεις, τα ερωτήματα, οι προβληματισμοί, οι απορίες, η συνειδητοποίηση του χθες, ο φόβος και η αμφιβολία για το αύριο, η Ελλάδα που δεν κατανοούμε, η Ελλάδα που μας πληγώνει, ένας κόσμος απελπισμένος, με όλους τους δρόμους αδιέξοδους , όλα ατάκτως ερριμμένα μέσα στο μυαλό, αφού δεν μπορεί να χωρέσει τόσα πολλά, τόσα αντιφατικά, τόσα έξω από την κουλτούρα ζωής που διαμορφώσαμε ως κοινωνία μετά τον πόλεμο και τη Μεταπολίτευση…
• Η όποια κυβέρνηση προκύψει είναι υποχρεωμένη να τακτοποιήσει άμεσα όχι μόνο ένα θέμα, αλλά παράλληλα πολλά! Οικονομία και εθνικά χρέη, οργάνωση της ανύπαρκτης παραγωγής, αναπτυξιακοί στόχοι, μεταναστευτικά, εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, πολιτισμική θωράκιση, αντιμετώπιση της βίας και άλλα πολλά που περιμένουν στοιβαγμένα στις αποθήκες τού συλλογικού μας χρέους.
• Επειδή «χρέος» δεν είναι μόνο το χρήμα και οι ακατάπαυστοι δανεισμοί. Είναι και ό,τι έμεινε πίσω και σκεπάστηκε από τη σκόνη τής αδιαφορίας, αφήνοντας θαμμένο στα …μετόπισθεν ολόκληρο το δημιουργικό οπλοστάσιο ενός ολόκληρου λαού. Τόσο που κινδυνεύει να δυσκολευτεί πλέον να γεφυρώσει το πέρασμα του χρόνου.
• Ξαφνικά, νιώθω πως οι μουσικές και τα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσαν τόσες γενιές μετά τον πόλεμο, συνθέτες και ποιητές, φαιά ουσία που δημιούργησε σπουδαία ιερά παρακαταθήκη, από τον Μάντζαρο, τον Καλομοίρη, τον Κωνσταντινίδη (Γιαννίδη), από τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι και τους συνεχιστές τους , όλα-επαναλαμβάνω-πρέπει να αντικατασταθούν! Να βρεθούν άλλη γλώσσα, άλλα μέσα, άλλα εργαλεία, που θα εκφράσουν τα νέα δεδομένα και τις νέες ανάγκες.

• Πώς θα αλλάξει άρδην η κοινωνία με την δημιουργική έκφραση να στριφογυρίζει και να είναι αισθητικά  εξαρτημένη από τα μοντέλα του ΄60, του ’70 και πάει λέγοντας;
• Πάει καιρός που δεν νιώθω πια ρίγος στο άκουσμα των τραγουδιών του Μίκη. Κι εγώ, ένα πνευματικό τέκνο του Μάνου, εστιάζω πλέον την προσοχή μου στις ορχηστρικές αναπτύξεις και τις έξυπνες επινοήσεις των οργάνων, συν μια κάποια νοσταλγία εποχής που θα με κατατρέχει για πάντα…
• Ο λυρισμός του Λοϊζου δεν μου αρκεί πλέον, αφού έχω ξεπεράσει την ανάγκη του συναισθήματος της μεταπολίτευσης. Τον Σαββόπουλο τον κακίζω που έκλεισε στο συρτάρι του κάθε νεότερη σκέψη και μας άφησε, χρόνια τώρα, με τα τόσο ουσιαστικά του σπαράγματα που έδιναν ανάσες. Το Νέο Κύμα οξειδώθηκε τόσο που μου φαντάζει ανήμπορο πλέον να παίξει με τους λυρισμούς της αγκυλωμένης εποχής του… Οι ροκάδες του ’80 γέρασαν πριν την ώρα τους και (εκτός εξαιρέσεων) δεν δοκίμασαν μια βαθύτερη διείσδυση.
• Τι μένει; ακούω σκόρπια ενδιαφέροντα τραγούδια και φωνές που τα καταπίνει η βιασύνη του διαδικτύου, ο ακατάλληλος τρόπος των ακροάσεων, καθώς και η ανυπαρξία δισκογραφικής οργάνωσης.
• Μη σκεφτείτε πως ακυρώνω όλες αυτές τις εποχές και τα ονόματα. Κάθε άλλο! Τα κρατάω καλά μέσα μου, για τον εαυτό μου, για τις δικές μου ανάγκες, αφού μέσα από αυτές γαλουχήθηκα.
• Αλλά, ο δικός μας «μεταπολιτευτικός κύκλος» ολοκληρώθηκε και ένας άλλος  θα πρέπει να ανοίξει για τις γενιές που νιώθουν πως η ανανέωση είναι η μόνη διέξοδος…
• Όπως η δική μου γενιά (του ’60) πάλεψε και έχτισε πάνω στα ερείπια του πολέμου, τώρα είναι η σειρά της γενιάς του 2000 να χτίσει πάνω στα ερείπια ενός άλλου πολέμου, του οικονομικού, μέσα σε ένα τοπίο μαρασμού της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού.

• Είπαμε: νέα εποχή σημαίνει νέα εργαλεία δουλειάς, που θα φέρουν νέες ιδέες και νέα δεδομένα. Θα προτείνουν στην κοινωνία ό,τι το ρεμπέτικο, ο Μίκης και ο Μάνος έκαναν αντίστοιχα στην εποχή τους πριν, μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο.
• Μπροστά στην κάλπη ελπίζω να σημαίνει και μπροστά στη νέα εποχή! Εάν ο νέος κυβερνητικός σχηματισμός δεν λάβει υπ’ όψη τις συσσωρευμένες προκλήσεις των καιρών, σε μια διψασμένη και συγχρόνως προβληματική κοινωνία, εάν δεν ακτινογραφήσει τις ποιοτικές ανάγκες της, τότε η κρίση θα παραμένει και θα μας αφήσει με το ρακένδυτο ρούχο τής κοινωνικής μοναξιάς…
  Νότης Μαυρουδής
  (14/6/2012)