ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ ΑΜΑΝΕΣ- Ν.Μαυρουδης-Ελ.Βιταλη

ΣΚΥΤΑΛΗ-Ν.Μαυρουδης-Δ.Τσακνης

Μουσική: Νότης Μαυρουδης-στίχοι: Γιώργος Κορδελλας, με τον Διονύση Τσακνή. Από την παράσταση » Στου χρόνου τις καταπακτές» του Νότη Μαυρουδή,στο Half Note, στις 30-04-2012. Παίζουν: Νότης Μαυρουδής- κιθάρα, Γιώργος Τοσικιάν-κιθάρα, Μάνος Αβαράκης- φυσαρμόνικες-πνευστά.

ΤΟ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟ ΕΝΟΣ ΦΑΥΛΟΥ

Μουσική: Νότης Μαυρουδής, Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, Ερμηνεία: Σωκράτης Μάλαμας. Από τον δίσκο του Νότη Μαυρουδή :ΑΓΡΥΠΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, με μελοποιημένους Έλληνες Ποιητές από τον 19ο και 20ο αιώνα

Σχολιάκι 733

(Μετά πάσης ειλικρινείας…) (1-1-2023)

 ΟΔΙΚΕΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ-(εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν)

2023-Το μέλλον του παρελθόντος μας…

Και γεννάται το θέμα: μπορούμε να ανοίξουμε μια καινούργια σελίδα με το ξεκίνημα του 2023 σβήνοντας τα του ’22; Είναι ζητήματα που συνέβησαν και καθόρισαν τον τρόπο σκέψης τής κοινωνίας μας! Δεν μπορούμε να τα αγνοήσουμε θεωρώντας τα  μη γενόμενα…
Θα ήταν περιττό να απαριθμήσω τώρα τα συμβάντα των δυο τελευταίων χρόνων, που ταλάνισαν την κοινή  ζωή και τη συνείδηση ή τους κινδύνους που α π ε ι λ ο ύ ν την όποια ευδαιμονία, καθώς και άλλα πολλά με το αρχικό «ευ» (ευτυχία, ευζωία, ευμάρεια, κ.ά.), στοιχεία τα οποία πιστεύαμε πως είχαμε κατακτήσει και πορευόμασταν με αυτά τα δεδομένα.
Όμως αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, στη ζωή δεν υπάρχουν δ ε δ ο μ έ ν α· αυτά ανατρέπονται εύκολα, όταν οι άνθρωποι δεν προστατεύουν τους εαυτούς τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μέσα από πράξεις που ενδυναμώνουν τη συνείδηση και τη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Να γίνουν δηλαδή αλληλέγγυοι και συνοδοιπόροι, να συμπλεύσουν μέσα στο…κύμα της εκπαίδευσης, της γνώσης, της ελευθερίας και των συλλογικών οργάνων.

Η ατομική και συλλογική Ελευθερία όμως έχουν κανόνες και υποχρεώσεις. Δεν είναι φράση απλώς φιλολογική· εξ’ άλλου, για να την προσεγγίσεις προϋποθέτει αγώνες και διεκδικήσεις. Η Ιστορία διαθέτει αμέτρητες σελίδες σκληρών και αιματηρών αγώνων, για τη δύσκολη πορεία τής ανθρωπότητας στην αναζήτησή τους…
Δεν πάλεψαν για μια φράση, αλλά για την πεμπτουσία της, που είναι ο χώρος, ο χρόνος, το πνεύμα και η κουλτούρα τής δημιουργικής συμμετοχής.
Παρασύρθηκα και θέλω να τα μαζέψω λίγο, για να υπογραμμίσω πως η Νέα Χρονιά, για να είναι «κ α λ ύ τ ε ρ η», όπως όλοι επιθυμούμε, θα έπρεπε να μην «κουβαλάει» το συγκεντρωμένο φορτίο που έχει μαζευτεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Το ’22 λοιπόν, όχι εκείνο του 20ού αιώνα αλλά του 21ου, μας προέκυψαν τόσα δυσάρεστα, όσα δεν περιμέναμε…
Η φονική επιδημία, η εισβολή στην Ουκρανία με τις πουτινικές απάνθρωπες και βρώμικες βομβαρδιστικές επιθέσεις, ευρωπαϊκή αναστάτωση για την ενεργειακή αυτονομία, ακρίβεια προϊόντων, ποικίλες προκλήσεις και απειλές εισβολής από γείτονες «μέσα στη νύχτα», συνεχείς προσφυγικές ροές, κλιματικές ανατροπές, συμφορές με πυρκαγιές δασών, φονικές χιονοπτώσεις και καταστροφικές πλημμύρες, έντονη ενδοοικογενειακή βία, απρόσμενοι παιδόφιλοι, βιαστές παντός είδους με εμπλοκές καλλιτεχνών υπεράνω «πάσης υποψίας», γυναικοκτονίες, θανατικές επιβολές από θρησκευτικά δόγματα και απίστευτη βία εναντίον γυναικών, δημιουργίες παιδικών συμμοριών, καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων, οικονομική διαφθορά και διαπλοκή, ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο…

Ποιος θα διανοηθεί να ψελλίσει πως το παρελθόν μας, περιείχε την… κ α ν ο ν ι κ ό τ η τ α; Πώς μπορούμε να απαλλαχτούμε από αυτές τις θεοσκότεινες κατακόμβες στις οποίες κι εμείς εμμέσως «κατοικούμε» δίχως τη θέλησή μας, βαραίνοντας τις συνειδήσεις;
Δεν χρειάζεται να το αναλύσω· βρισκόμαστε μέσα σε ένα πλέγμα του οποίου η ύπαρξη γεννά την εποχή μας. Όμως, μεγάλο μέρος των πολιτών, θεωρεί δυστυχώς πως δεν είναι και τόσο… απαραίτητη η πνευματική τροφή, η οποία, ωστόσο θα μπορούσε να σημάνει ένα προειδοποιητικό καμπανάκι κινδύνου.Και το μέλλον; Η διαπαιδαγώγηση; Η Εκπαίδευση; Η καλλιέργεια; Ο αλτρουϊσμός; Η ανάγκη συλλογικότητας; Πνευματικότητας; Ο Ουμανισμός; Το μέλλον των παιδιών μας; Των παιδιών τους; Ο δρόμος τους; Η πορεία τους; Η προστασία τους;
Παλεύουμε καθημερινά με την πυξίδα εμπρός-πίσω ή μέλλον-παρελθόν…
Τόσα ερωτήματα, τόσες αγωνίες για ό,τι το μέλλον υποκρύπτει…
Μμμμμμμ· άραγε το 2023 θα μπορέσει να αντέξει το βάρος μιας τέτοιας, τόσο τραυματισμένης, πραγματικότητας που έχει κατακυριεύσει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας;

Πάντως, την ευχή σε όλες και όλους για καλύτερη Χρονιά, την νιώθω αναγκαία.

Νότης Μαυρουδής

Σχολιάκι 732

(Μετά πάσης ειλικρινείας…)(26-12-2022)

Στρόβιλος χρωμάτων

Υπ(π)οβαθμίσεις – Υπ(π)οτιμήσεις.

Ας μπω κατ’ ευθείαν στο θέμα: Για άλλη μια φορά, το ΥΠΠΟΑ (αυτή τη φορά σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (Υ.ΠΑΙ.Θ.) και το Υπουργείο Εσωτερικών), με λίγα λόγια κυβερνητικοί θεσμοί που ελέγχονται από τη Ν. Δημοκρατία, απέδειξαν πως, ως Θεσμοί, είναι κ α τ ώ τ ε ρ ο ι των περιστάσεων γιατί μεταξύ άλλων υποβαθμίζουν εξισώνοντας τους τίτλους Σπουδών των Καλλιτεχνικών Κλάδων με τα… Λύκεια!!!
Το ακόμα χειρότερο είναι πως ενέπλεξαν (ή παγίδευσαν;) και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κα Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με το να υπογράψει Δ ι ά τ α γ μ α (ΠΔ 85/2022) το οποίο οδηγεί σε αδιέξοδο και στη μη λύση του υπαρκτού τ έ λ μ α τ ο ς χιλιάδων Πτυχίων και Διπλωμάτων· απολυτήρια ταλαιπωρημένων μουσικών, ηθοποιών, σκηνοθετών και χορευτών της Ελληνικής Επικράτειας, οι οποίοι αφού τελείωσαν το Λύκειο, υπήρξαν επί πολλά χρόνια στόχος εκμετάλλευσης, από το Κράτος, ως σπουδαστές παραστατικών τεχνών στις ονομαζόμενες και «Αναγνωρισμένες από το Κράτος Ανώτερες Σχολές» Θεάτρου, Χορού, Κινηματογράφου, Ωδείων…

Το θέμα της αποκατάστασης του χ ά ο υ ς στις καλλιτεχνικές εκπαιδευτικές Σχολές είναι παλιό και θα περίμενε κανείς, μετά από τόσες πολλές δ ε κ α ε τ ί ε ς, πως θα έμπαινε το νερό στο αυλάκι, τακτοποιώντας τους Τίτλους Σπουδών με γνώση και σύγχρονη θεώρηση. Κίνηση που θα σταματούσε τις χρόνιες εκκρεμότητες εκ μέρους του ίδιου του κράτους που παραχωρεί τις άδειες λειτουργίας των καλλιτεχνικών σχολών, χωρίς να τις ε λ έ γ χ ε ι, επιδεινώνοντας έτσι την ανασφάλεια όλων εκείνων που μοχθούν προκειμένου να εμβαθύνουν στην τέχνη της Μουσικής, του θεάτρου και γενικά των παραστατικών τεχνών.
Το Προεδρικό Διάταγμα για ε ξ ο μ ο ί ω σ η όλων αυτών των σπουδών με εκείνων τού Λ υ κ ε ί ο υ, υποβαθμίζει, ακυρώνει και υποτιμά όλους εκείνους που σπούδασαν και ξοδεύτηκαν σε δίδακτρα και φόρους στο κράτος, που τώρα τους περιφρονεί υποτιμώντας τους.

Και, αναπόφευκτα, ας το πάρω προσωπικά!  
Τόσο εγώ, όσο και οι συνάδελφοι μουσικοί της γενιάς μου και όχι μόνο, με δέκα και πάνω χρόνια σπουδών, με πολύωρη καθημερινή μελέτη, με επί χρόνια έξοδα, αγορές ακριβών οργάνων και βιβλίων, σε πολλές περιπτώσεις σπουδές στο εξωτερικό, με φεστιβάλ, σεμινάρια, ρεσιτάλ, διδασκαλία εδώ και στο εξωτερικό, συμμετοχές σε ποικίλες μουσικές μορφές εκδηλώσεων, με διακρίσεις, με πρώτα βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς, με ηχογραφήσεις, δισκογραφία, δημόσιες ερμηνείες κοντσέρτων με μεγάλα σχήματα ορχηστρών, με συνθετικές δράσεις, με τηλεοπτικές εμφανίσεις και τόσες άλλες δράσεις!
Έλεος, επί τέλους αξιότιμη Κα Πρόεδρε της Δημοκρατίας! Το διάταγμα που υπογράψατε φέρνει και εσάς σε αντίθεση με όλον αυτόν τον κόσμο της δημιουργίας.
Η εκπόρευση της απροσανατόλιστης πληροφόρησης του θέματος, έγινε από τους επί κεφαλής των αρμοδίων (Μενδώνη-Κεραμέως-Βορίδη και τους ακατάλληλους Συμβούλους τους) που κατάφεραν να προτείνουν τις πιο αντιδραστικές-αναχρονιστικές προτάσεις.
Ξαφνικά, είμαι εξαναγκασμένος από όλους εσάς να περιοριστώ, σε ό,τι αφορά το επίπεδο σπουδών μου, σε ένα απολυτήριο επιπέδου Λ υ κ ε ί ο υ (!!!!!!!).
Μου αφαιρείτε κάθε έ ν ν ο ι α ολοκλήρωσης των Σπουδών, προσωπικά από το 1969, κατέχοντας Δίπλωμα σε… επίσημο χαρτί (υπογεγραμμένο από εκπρόσωπο του τότε ΥΠΠΟ), δίπλωμα μουσικών Σπουδών κλασσικής κιθάρας, πιστεύοντας, εγώ, ο αιθεροβάμων και α φ ε λ ή ς σπουδαστής τού Εθνικού Ωδείου, πως ανήκω πλέον στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση…
Όνειρο απατηλό…

Από την άλλη, ο καθ’ ύλην αρμόδιος του ΥΠΠΟ κος Νικόλας Γιατρομανωλάκης, απαντώντας στις έντονες διαμαρτυρίες του ΣΕΗ, δήλωσε στο «Πρώτο Θέμα» στις 23/12, με πλήρη ασάφεια:
«Δεν αλλάζει τίποτα απολύτως σε σχέση με τους τίτλους σπουδών των δραματικών σχολών. Δεν πέφτουν επίπεδο και δεν εξισώνονται με το απολυτήριο λυκείου. Δεν επηρεάζονται οι τίτλοι σπουδών ούτε των αποφοίτων ούτε των σπουδαστών. Έχουν την ίδια ισχύ που είχαν πριν το ΠΔ»
Εδώ είναι που η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια… Αν «δεν αλλάζει τίποτα» γιατί χρειάστηκε να συνταχθεί ένα προεδρικό διάταγμα;
Τι σημαίνει τέλος πάντων το προεδρικό διάταγμα 85;
Έχει γίνει διάλογος πάνω στο θέμα, με τα Καλλιτεχνικά Σωματεία; Τι σόι επίσημες ανακοινώσεις είναι αυτές;
Σε τι… στρόβιλο ασάφειας έχουμε πέσει;
Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί τα λ ό γ ι α του Υφυπουργού;

Παραμονεύει ε μ π α ι γ μ ό ς και πλήρης θ ο λ ο ύ ρ α.
Και κάτι άλλο: Από τη φύση μου, δεν εμπιστεύομαι τις πρώτες ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα σε προεκλογική περίοδο, αλλά στέκομαι στις έως τώρα δημόσιες ανακοινώσεις των Σωματίων των κλάδων του Πολιτισμού. Στέκομαι επίσης στην πολύχρονη ολιγωρία (ή αδιαφορία;) των κρατικών θεσμών, σε ό,τι αφορά τις καλλιτεχνικές διαβαθμίσεις Σπουδών· θεσμοί οι οποίοι αδυνατούν (ή δεν θέλουν;) να βάλουν το εκτροχιασμένο τρένο, ήδη από τη δεκαετία του 1950 (!!!), της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης στις ράγες…

Και πάλι, Έ λ ε ο ς αξιότιμη Κα Πρόεδρε της Δημοκρατίας…

Νότης Μαυρουδής

Σχολιάκι 731

(Μετά πάσης ειλικρινείας…) (21-12-2022)

Η βουλιμία του χρήματος…

Οι φίλοι μου με ρωτούν συνεχώς: «πώς μπορείς και δεν αναφέρεσαι καθόλου στη μεγάλη διαφθορά και διαπλοκή του Qatargate, όπου πρωταγωνιστεί η Εύα Καϊλή;»
Κατάλαβα πως, κάποιοι με έχουν εκλάβει ως δημοσιογράφο ή πολιτικό αναλυτή, που ασφαλώς και δεν είμαι… Το ξαναλέω: Είμαι ένας πολίτης, πρωτίστως με μουσική ενασχόληση και ενδιαφέροντα, αλλά είμαι και μέλος μιας κοινωνίας πολιτών της οποίας καταγράφω κάποιες πλευρές. Αρκεί, εννοείται, αυτές οι πλευρές να προκαλούν και το δικό μου ενδιαφέρον.
Όχι πως αδιαφορώ λοιπόν, αλλά θεωρώ πως αυτό που π ρ ο έ χ ε ι είναι η ευθύνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία «επέτρεψε» και έδωσε χώρο, τροφή και ύδωρ σε σημαίνοντα μέλη της· Αυτή τη φορά, η φερόμενη ως συνυπεύθυνη του σκανδάλου, είναι Ελληνίδα και, κατά κάποιον τρόπο «αγγίζει» και λίγο την… εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά γνωρίζουμε όλοι πως η παρουσία και η δουλειά τού τρωκτικού δεν είναι μόνο ελληνική πατέντα…

Όσοι μπήκαν σε κατάσταση… εθνικής κατάθλιψης για το θέμα αυτό, σπεύδω να θυμίσω πως έχουμε παρόμοιες εμπειρίες σε εθνικό επίπεδο και αυτός είναι ένας σ ο β α ρ ό ς λόγος, για τον οποίο διστάζω να αναμιχθώ, στην περίοδο μάλιστα που ΟΛΟΙ και ΟΛΑ στρέφουν το ενδιαφέρον τους σε αυτό το απογοητευτικό βέβαια ευρωπαϊκό γεγονός!
Μέσα σε όλα, τη στιγμή που ρέουν εγχώρια και διεθνή γεγονότα, με την οικονομία, την ακρίβεια και τις αψυχολόγητες ανατιμήσεις, την καθημερινή σκληρή πλευρά τής βίας να μας απειλεί, το μιλιταριστικό κλίμα, από την πουτινική ανοησία να πρυτανεύει, την πολιτική-προεκλογική καθημερινότητα να εξελίσσεται πρόωρα σε ακατανόητους συχνά κομματικούς ανταγωνισμούς που επιδιώκουν να επιβληθούν «πάση θυσία» στις εκλογές.
Σε μια τέτοια στιγμή ξεσπάει και το μέγα σκάνδαλο-ντροπή τής Ιταλικής παρέας (ή της συμμορίας;) και της έγκλειστης Ελληνίδας ευρωβουλευτού στις Βελγικές φυλακές …

Τι να συμβαίνει άραγε; «Έγινε κατολίσθηση κι έπεσε κα ‘νας βράχος;» Είμαστε όντως «Σόδομα και Γόμορρα»; Οι του ΠΑΣΟΚ διέγραψαν τη «δικιά τους» και παράλληλα οι νεοδημοκράτες την άλλη «δικιά τους», η οποία είναι έξω από το θέμα Qatargate αφού περιέπεσε σε άλλο επεισόδιο διαπλοκής…
Η χώρα μας, σχεδόν συνηθισμένη σε παρόμοια τοξικά συμβάντα, ίσως μπορεί να τα αντέξει, αλλά η υπόληψη της ΕΕ, όχι!
Το όλον της ευρωπαϊκής αυτής υπόθεσης, καταρρακώνει επί τω πλείστον το «ηθικό πλεονέκτημα» της ευρύτερης Αριστεράς των Σοσιαλδημοκρατικών ρευμάτων όπου, κατά καιρούς, κάποιοι έβαλαν αδίστακτα βαθιά το δάχτυλο στο μέλι…
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ξ ε δ ι ά ν τ ρ ο π α και τώρα, οι κομματικοί μηχανισμοί προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα· οι κομματικοί μηχανισμοί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (το καθένα σε διαφορετικό βεληνεκές) ρίχνει τις ευθύνες το ένα στο άλλο…
Αυτή η κομματική αναστάτωση που προκάλεσε το Qatargate, δεν θα εκτονωθεί ομαλά. Η πολιτική ανισορροπία θα υποβόσκει και θα δηλητηριάζει κάθε πολιτική συζήτηση.
Ελπίζω πως η υπόθεση της κας Καϊλή και της σοσιαλ-παρέα της, να αφυπνίσουν την ΕΕ, ώστε ο διοικητικός μηχανισμός της να εγγυάται την προστασία τής ευρωπαϊκής δημοκρατίας από τέτοιες παράνομες ενέργειες. Στο μεταξύ η φωτεινότητα της ομορφιάς τής ευρωβουλευτού, ξαφνικά σκοτείνιασε! Επέλεξε να «κάψει» το παρόν και το μέλλον της· έριξε μ α ύ ρ ο χρώμα στην ύπαρξή της.

Βλέπουμε τις πολιτικές αντιδράσεις: την πλευρά τού ξαφνιασμένου πρωθυπουργού για την περίπτωση της Μαρίας Σπυράκη· ο κος Ανδρουλάκης, σε κατάσταση ανωρημίας, να βρίσκεται σε ταραγμένα νερά, αφού το οικονομικό σκάνδαλο ξυπνά μνήμες πολύ πικρές… Ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν εμμονικός και επιθετικός, στοχεύει κυρίως σε ένα μόνο επώνυμο· το ΚΚΕ, όπως πάντα εφιαλτικά και εκνευριστικά επαναλαμβανόμενο· τα ακροδεξιά Κασιδιαρέϊκα ρεύματα τρίβουν τα χέρια τους από χαρά για τα ευρωπαϊκά σκάνδαλα και τους Έλληνες εμπλεκόμενους του Ευρωπαϊικού Κοινοβουλίου…
Το Μουντιάλ του Κατάρ θα μείνει περισσότερο στην Ιστορία τής διαπλεκόμενης πολιτικής για το τεράστιο σκάνδαλο που στηρίζεται στην βουλιμία του χρήματος και λιγότερο στο ποδοσφαιρικό πεδίο, παρά την εξαιρετική νίκη τής Αργεντινής…

Νότης Μαυρουδής

 

Σχολιάκι 730

(Μετα πάσης ειλικρινείας…) (16-12-2022)

Κουφάρι καμένου δένδρου-(φωτο του Τάσου Βρεττού)

Νόμπελ! Το ξεκίνημα.

Το εντυπωσιακό κτήριο στο Χαλάνδρι, επιβλητικό! Οι διαθέσιμοι εκθεσιακοί χώροι, οι πολλές αίθουσες, εντυπωσιακή η απαραίτητη θεατρική σκηνή, το όνειρο, για ένα πολυπολιτιστικό κέντρο στην περιοχή, να πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά. Ένα Κέντρο Πολιτισμού! Αυτό, σκέφτηκα, είναι ένα πολύτιμο δ ώ ρ ο, όχι μόνο για τους συντοπίτες του Χαλανδρίου, αλλά και σημείο αναφοράς ως προς τη στέγαση Τεχνών, Γραμμάτων, Εικαστικών, Θεάτρου και Μουσικής, γενικότερα πνευματικού προσανατολισμού τής κοινωνίας τής ευρύτερης Αττικής.
Να ανάψει την σπίθα που θα ανοίξει καινούργιους, γόνιμους, δημιουργικούς δρόμους τους οποίους έχει τόσο ανάγκη η σύγχρονη Ελλάδα.

Αναφέρομαιστο ημιτελές κτήριο με την ονομασία ΝΟΜΠΕΛ, που θα είναι ο νέος τ ό π ο ς πολιτιστικών δράσεων για τους πολίτες όχι μόνο τού Χαλανδρίου.
Το επισκέφθηκα με την ευκαιρία των εγκαινίων τής Έκθεσης φωτογραφίας τού Τάσου Βρεττού, με τίτλο «Το Αίνιγμα του Δάσους» και ένιωσα πως, πράγματι, μπήκα στον αινιγματικό κόσμο των δέντρων, των φυτών και των ζώων που συνυπάρχουν στο δάσος. Σε έναν κόσμο όμως, που σκόρπησε πόνο η φωτιά.
Σα να βρέθηκα σε ένα καμένο, πεθαμένο δάσος, με το θλιβερό μαύρο χρώμα τής οδύνης· η υποφωτισμένη ατμόσφαιρα της Έκθεσης να κυριαρχεί και να σε καταπλακώνει…
Όλα μελετημένα με εντυπωσιακή ακρίβεια· τίποτα τυχαίο, καμία προχειρότητα. Ο φωτογράφος δεν λειτούργησε μόνος· είχε βασικούς συνεργάτες μεταξύ άλλων τον Μάκη Φάρο, που μαζί με τον Βρεττό συνδυάσανε την οπτική ματιά με μουσικά ψήγματα και ηχητικές… υ π ο ψ ί ε ς· ψίθυροι απόκοσμοι, που σε συνδυασμό με τις σπαραχτικές κραυγές μπορεί των δρυάδων, μπορεί άλλων  όντων, ένιωθες πως ήσουν μέσα στην καταστροφή και η α υ θ υ π ο β ο λ ή, έγινε απαραίτητο στοιχείο ατμοσφαιρικής προετοιμασίας με στόχο την αφοσίωση του επισκέπτη στο φωτογραφικό δρώμενο…
Ο Νίκος Βλασόπουλος σχεδίασε αριστοτεχνικά τον φωτισμό της έκθεσης, ταυτίστηκε απόλυτα με τον σπουδαίο φωτογράφο και η γενική επιμέλεια της Έκθεσης, από τη Νάντια Αργυροπούλου και τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, ουσιαστική.

Στη σημερινή εποχή με τα τόσα τεχνολογικά πλεονεκτήματα, ένα θέμα που εξελίσσεται σε θ έ α μ α, δύσκολα θα γινόταν με ένα απλό κάλεσμα του στιλ: «Παιδιά ελάτε να σας δείξουμε φωτογραφίες από ένα  δάσος που κάηκε…»
Αντιθέτως, η Έκθεση των φωτογραφικών έργων του Τάσου Βρεττού… απαθανατίζει και φωτίζει τον θ ά ν α τ ο του δασικού και ζωικού στοιχείου από τις… κατά παράδοση ετήσιες καταστροφικές πυρκαγιές! Οι βαθύτεροι στόχοι του φωτογράφου Τέχνης είναι να ευαισθητοποιήσει «για τη νοημοσύνη των δένδρων»· «την ι σ ό τ ι μ η παρουσία του δάσους με την ανθρώπινη ύπαρξη»! Αυτό σημαίνει πως Άνθρωπος και Δάσος θεωρούνται έννοιες ταυτόσημες και με αμφίδρομη «σχέση».
Με λίγα λόγια, η Έκθεση εστιάζει στην α π ο σ τ ρ ο φ ή που γεννά το θέαμα ενός καρβουνιασμένου δάσους· είναι κραυγή απελπισίας, ένας σπαραγμός για τον θάνατο των πηγών της ζωής και όποιων άλλων ο ν τ ο τ ή τ ω ν έχουν απομείνει στη μάνα Φύση.
Βρέθηκα σε ένα συγκλονιστικό κτηριακό περιβάλλον και δεν χόρταινα να θαυμάζω τους αχανείς χώρους του, την χωροταξική διανομή των αιθουσών, των γραφείων, αλλά και του θεάτρου που είναι προορισμένο για ποικίλες εκφράσεις του βαθύτερου πολιτισμού.
Αναρωτήθηκα: πώς και τόσα χρόνια «κρυβόταν» ένα τέτοιο κτήριο;

Το κτήριο Νόμπελ υπήρξε αγορά κι ένας γενναίος οραματικός στόχος τής διοίκησης Σίμου Ρούσσου! Τώρα, ακόμα ημιτελές προς το παρόν, θύμα πολιτικών παιχνιδιών της Περιφέρειας και της νυν διοίκησής της, (αυτή η κατάρα που ταλαιπωρεί τον τόπο μας), θεωρώ πως έστω κι έτσι είναι ένα «δώρο» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Χαλανδρίου προς τους πολίτες του δήμου· γνωρίζω τις προσπάθειες, τις αγωνίες και τους αγώνες της σημερινής διοίκησης για να βρεθούν λύσεις για κάθε πρόβλημα της κοινότητας· ας ελπίσουμε πως η ολοκλήρωση τού κτηρίου δεν θα αργήσει, ώστε (αισίως) να φτάσει (το κτήριο) στο σημείο να ανοίξει τις πύλες του και να ξεκινήσει ολοκληρωμένα τη λειτουργία του.
Βεβαίως πολλά έχουν να γίνουν ακόμα, ώσπου να αποδειχθεί η χρησιμότητά του, αλλά έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν μέσα στον δήμο αξιόλογα στελέχη τα οποία μπορούν να υποστηρίξουν και να επεξεργαστούν σύγχρονες σκέψεις και βαθύτερες ιδέες για την αναγκαία πολιτιστική κι ανθρωπιστική έκφραση, μέσα στο δυστοπικό παγκόσμιο τοπίο που μας περιβάλλει…
Η παραγωγή και ο προγραμματισμός πολιτιστικών δράσεων, σήμερα, είναι ένας σκέτος γ ρ ί φ ο ς· οι τέχνες σήμερα, τίθενται σε μεγάλο βαθμό, στο περιθώριο της θέασης, κυρίως από την πλειοψηφία των Μέσων, τα οποία στοχεύουν στο υπερ-ελαφρό θέαμα. Αυτό σημαίνει πως η επιλογή ενός γόνιμου προγράμματος πολιτιστικών εκδηλώσεων σε ένα νέο εμβληματικό κτήριο όπως το Νόμπελ Χαλανδρίου, οφείλει να είναι προσεκτική, ανιχνευτική και ποιοτική, εάν θέλουμε να ορίσουμε την προσπάθεια αυτή, «με προοδευτική κατεύθυνση», έξω από στερεότυπες κομματικές φαμφάρες…

Η αρχή έγινε με την πετυχημένη και ουσιαστική Έκθεση των φωτογραφιών του Τάσου Βρεττού! Κάθε παρέκκλιση από παρόμοιες προγραμματικές παρουσιάσεις, θα ζημιώσουν το πολιτιστικό… όραμα και θα αφεθεί μόνο του το κτήριο μέσα στη σιωπηλή ομορφιά του…

Νότης Μαυρουδής

Σχολιάκι 729

(Μετα πάσης ειλικρίνειας…)

(6-12-2022)

Ο Τζαζάνθρωπος Γιώργος Μπαράκος

Το μπαράκι του Μπαράκου.

Συχνά, διαπιστώνω πως πολλά από εκείνα που αμέλησα να ζήσω, να απολαύσω, που δεν πρόσεξα ή μου… ξέφυγαν, αποτελούσαν πηγές δημιουργίας έργων, τα οποία γεννήθηκαν από ρίζες και βιώματα των καιρών με τεράστιο ενδιαφέρον. Τι κρίμα…
Όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω για να μου κάνει τα χατίρια· θα μείνω δίχως τις εμπειρίες που προσπέρασα ή παρέκαμψα.
Ομολογώ πως η ολοκληρωτική ενασχόλησή μου με τη μελέτη της κλασικής κιθάρας στην εφηβική και μετ’ εφηβική μου ηλικία, με εμπόδισε να έχω, όσο θα ήθελα, ανοιχτά αφτιά, χρόνο και μάτια για τα παράλληλα καλλιτεχνικά δρώμενα της εποχής του ‘60.
Μέσα σε εκείνη τη γόνιμη εποχή, αναπτυσσόταν και το μουσικό ρεύμα της ελληνικής Τζαζ με τους πρωτοπόρους της, των τότε «ψωνισμένων» α ν ι χ ν ε υ τ ώ ν αυτού του μουσικού ιδιώματος με τις ιδιαίτερες ακουστικές δυσκολίες, με περίεργες αρμονικές σειρές (συγχορδίες), με δύσβατους και πολυσύνθετους για την εποχή ρυθμούς για εμάς τους μεσογειακούς· ένα μουσικό ιδίωμα που ανήκε σε έναν άλλον κόσμο, μακρινό από τις δικές μας μουσικές συνήθειες και παραδόσεις.
Το σημερινό θέμα πάντως, μου δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσω και τις δικές μου αναφορές στις γόνιμες περιόδους της προσωπικής μουσικής μου εκκόλαψης…

Εκεί λοιπόν, στις μπουάτ της Πλάκας, από το 1962 έως το ’69 (που έφυγα για την Ιταλία) γνώρισα έναν αντιφατικό, αλλά ενδιαφέροντα καλλιτεχνικό κόσμο (μουσικούς, συνθέτες, ποιητές, συγγραφείς, στιχουργούς, ζωγράφους, γλύπτες, σεναριογράφους, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, κινηματογραφιστές) και άλλους πολλούς φιλότεχνους «εκδρομείς του ‘60», οι οποίοι, επηρέαζαν α ν α τ ρ ε π τ ι κ ά την εξέλιξη των Τεχνών, μέσα στο δυστοπικό πολιτικό περιβάλλον της χώρας μας.
Σε εκείνα τα λημέρια λοιπόν, στην πλατεία Ραγκαβά, στην οδό Στράτωνος, κάτω από την Ακρόπολη, είχε στήσει από το 1974 το θρυλικό του «Τζαζ Κλαμπ» ο Γιώργος Μπαράκος.
Ένας κατά βάση μοναχικός και φιλήσυχος φιλόμουσος, κυρίως της αμερικανικής κουλτούρας, παθιασμένος για τζαζ και μπλουζ, τα οποία είχαν καλλιεργήσει βαθιά την ψυχή αυτού του… τζαζοανθρώπου της εποχής…

Τον είχα γνωρίσει εκείνη την περίοδο, όταν έκανα τις νοσταλγικές βόλτες μου το 1975 στα… παλιά λημέρια των μπουάτ για να ξανασυναντήσω παλιούς φίλους και γνώριμους, αφού πρώτα είχα βιώσει ως κιθαριστής και τραγουδοποιός τους μικρούς εκείνους χώρους με την ξεχωριστή ιστορία. Αντιλήφθηκα αμέσως πως ήταν ένας βαθιά καλλιεργημένος ακροατής που στόχο είχε να διαδώσει το ιδίωμα της τζαζ που τόσο αγαπούσε. Ένα υλικό δεμένο άρρηκτα με αφροαμερικανικές μουσικές ρίζες, με την κοινωνία φτωχών και περιθωριακών ανθρώπων,  με τη σκοτεινή εποχή τής ρατσιστικής έξαρσης· αυτή η μουσική δεν έπαψε ποτέ να ανανεώνεται από τα συνεχή νέα κύματα οργανοπαικτών, ερμηνευτών και ορχηστρών .
Ο Μπαράκος ήταν ένας επίμονος, πρωτοπόρος εμψυχωτής. Δημιούργησε το «στέκι» των τζαζόφιλων, με μουσική από την προσωπική δισκοθήκη του αλλά και με ξεχωριστά μουσικά σχήματα· μαζί με άλλους μουσικούς και φίλους του όπως οι Σάκης Παπαδημητρίου, Φλώρος Φλωρίδης, Κώστας Γιαννουλόπουλος, Γιώργος Νίκος Σαχπασίδης, Θωμάς Σλιώμης και άλλους δον Κιχώτες της εποχής, δημιούργησε «σημείο αναφοράς» και τοπόσημο συνάντησης εραστών της τζαζ.
Εκεί, στο στέκι του, έβρισκες σπάνια περιοδικά και βιβλία, που εστίαζαν το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη μουσική φόρμα, η οποία δεν έπαψε ποτέ να ανανεώνεται και να διευρύνει τους ορίζοντές της με αυτοσχεδιασμούς και μουσικές αναζητήσεις, πετυχαίνοντας σημαντική αποδοχή από το ευρύτατο διεθνές κοινό.

Η προσωπική μου σχέση με την τζαζ στο σύνολό της, δεν υπήρξε ποτέ στενή· παρ’ όλο που είχα πολλές σχέσεις με μουσικούς που υπηρετούσαν το είδος. Πάντα με δυσκόλευε στην ακρόαση. Στη δισκοθήκη μου διατηρώ ένα σημαντικό τμήμα τζαζ δίσκων βινυλίου, χωρίς όμως να καταπιαστώ με το είδος αυτό. Ποτισμένος, επαναλαμβάνω, από την κλασική φόρμα, δυσκολευόμουν να ξεχωρίσω τον καλό και ευφάνταστο αυτοσχεδιαστή τζαζίστα, από τον ακατάλληλο· η αρμονική και ρυθμική αγωγή που απέκτησα από τις μουσικές μου σπουδές, δεν μου επέτρεψαν να διεισδύσω στο ιδίωμα της τζαζ και στα παράγωγά της.
Με λίγα λόγια, εγκλωβίστηκα στο να «ακούω αλλιώς»! Κατανοώ ως homo musicalis, την τεράστια σημασία που έχει η τζαζ στη μουσική αντίληψη, αλλά δυσκολεύομαι να κινούμαι σε τοπία που δεν κατέχω, προσπαθώντας να αποφεύγω την επιπολαιότητα και τη γραφικότητα…

Ο θάνατος του Μπαράκου (23/11/2022) σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν μπορώ να γνωρίζω τη σημερινή εξέλιξη των ειδών της τζαζ στο διεθνές πεδίο και στη χώρα μας. Ακούω και διαβάζω σχετικά, αλλά, ομολογώ πως είναι μια υπαρκτή ομορφιά την οποία δεν μπορώ να απολαύσω, αφού μου λείπουν βασικά μουσικολογικά στοιχεία κατανόησης και εμβάθυνσης…
Χρειάζομαι τη γνώση του ιδιώματος και των ηχητικών δεδομένων αυτής της μουσικής για να την προσεγγίσω.
Λένε πως η Μουσική α π ε λ ε υ θ ε ρ ώ ν ε ι την επικοινωνία, αλλά ο Παλεστρίνα, ο Μπαχ, ο Μπετόβεν, και παλαιότεροι αυτών, μετά από εκατοντάδες χρόνια, εξακολουθούν να δυσκολεύουν ερμηνευτές και μουσικολόγους επειδή είχαν διαφορετικούς κώδικες και αντιλήψεις.

Ο Γιώργος Μπαράκος, μαζί με την παρέα του, μας εκπαίδευσε στο ιδίωμα της τζαζ. Ενός κώδικα που γεννήθηκε μέσα από τα σπλάχνα μιας χώρας μεταναστών, ναυαγών, αυτόχθονων, σκλάβων, απελπισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δημιούργησαν μια ζηλευτή πολυποίκιλη κουλτούρα.
Η τζαζ και τα θρησκευτικά σπιρίτσουαλς ήταν ο σ π ό ρ ο ς που έμελλε να καρποφορήσει, για να ακολουθήσουν ποικίλες εξελίξεις, δημιουργώντας ένα άλλο Σ ύ μ π α ν της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας.
Όσοι χάσαμε αυτή την επαφή, χάσαμε και την ιδιαίτερη μ α γ ε ί α της…
 
Νότης Μαυρουδής
  

Σχολιάκι 728

(Μετα πάσης ειλικρίνειας…) (1-12-2022)

Το video της αθλιότητας…

Με ελκύουν θέματα που προκαλούν το ενδιαφέρον μου, αλλά και που σχετίζονται με τη δημιουργική υπόσταση του ελληνικού τραγουδιού· μια δημιουργία την οποία υπηρετώ εδώ και χρόνια και σέβομαι απόλυτα.
Για να γίνω πιο σαφής, αναφέρομαι σε αναρτημένο βιντεάκι, το οποίο απαθανατίζει τον «Πρόεδρο», τον «Τίγρη» ντε, τον Δημήτρη Μελισσανίδη, όπου τον βλέπουμε να διασκεδάζει παρακολουθώντας τον γνωστό… λαϊκιστή, διασκεδαστή, βασιλιά τού παρακμιακού τραγουδιού και της νυχτερινής ευτέλειας, της υπανάπτυκτης και αλλοπρόσαλλης ερμηνευτικής έκφρασης· τραγουδιστή τού πιο αλλοπρόσαλου μίγματος, του (δήθεν) σύγχρονου πολτοποιημένου «λαϊκού» τραγουδιού…
Το βιντεάκι, ξεπερνάει την έννοια του γελοίου και καταντάει κ α τ ά π τ υ σ τ ο ! Προσέξτε το: https://www.youtube.com/watch?v=xBw1K74mACc

Ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ εμφανίζεται να απολαμβάνει σαν… Πασσάς στα Γιάννενα, ως Ολιγάρχης, ως ένας από τους 500 πιο πλούσιους του πλανήτη, τις προσωπικές του… αισθητικές προτιμήσεις, τόσο ως Κροίσος, όσο και ως Πόντιος, που αρέσκεται να… τιμά τις προγονικές του παραδόσεις!
Γκούγκλαρα το όνομά του και διάβασα μεταξύ άλλων:
«Είναι εφοπλιστής, επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ΑΕΚ και μεγαλομέτοχος των ΟΠΑΠ και της εισηγμένης στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης Aegean Marine Petroleum που αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρεία πετρελαίου στην Ελλάδα, με σημαντικό ρόλο στα Βαλκάνια και τη βόρεια Αφρική.» 

Αυτά όμως είναι τα λεγόμενα «προσωπικά δεδομένα», τα οποία βεβαίως είναι δημοσιευμένα και γνωστά· το βίντεο που με απασχολεί και το βρίσκω έως και π ρ ο κ λ η τ ι κ ό, αφορά στο ότι ένα τόσο δημόσιο πρόσωπο εκτίθεται, πετώντας με επιδεικτική άνεση στα πόδια τού βάρδου της νύχτας πλήθος από καλάθια λουλουδιών, ευχαριστημένος, ευτυχής και απόλυτα ευδαίμων, αλλά και εριστικός…
Ο βάρδος της νύχτας, θέλοντας να ευχαριστήσει τον… Πρόεδρο, (φαντάζομαι με το αζημίωτο) διάλεξε τραγούδια του Πόντου με άθλιες ερμηνευτικές διεκπεραιώσεις κι ορχηστρικές εκδοχές, ολοκληρώνοντας το ξεφάντωμα της παρακμιακής υποκουλτούρας…

Έχω ασχοληθεί επανειλημμένως με το θέμα της νυχτερινής μουσικής υποβάθμισης, σε στέκια μιας αλλοπρόσαλλης «κοσμικής» κοσμοσυρροής, όπου καταρρακώνεται κάθε αισθητικό πλεονέκτημα της εξέλιξης του ελληνικού τραγουδιού· από την άλλη μεριά, η έννοια της διασκέδασης, στη χώρα μας έχει ραγδαία εξέλιξη με φόντο τον λαϊκισμό, την προχειρότητα, την πελατειακή εξυπηρέτηση, καθώς και την ο φ θ α λ μ ο λ α γ ν ι κ ή απόλαυση του θεάματος. Εκεί, σ΄ αυτούς τους χώρους, το τραγούδι είναι απλώς μια μικρή αφορμή, για να στηθούν όλα τα υπόλοιπα, κατ’ εξοχήν κ ε ρ δ ο φ ό ρ α…
Σε έναν τέτοιον κόσμο, με αυτά τα πρότυπα, δεν μπορείς ασφαλώς να ψάχνεις διαμάντια και ρουμπίνια, ούτε το βάθος τής… Τέχνης· τόσο αφελής δεν είμαι… Υπάρχουν όμως λέξεις που σέβομαι σε κάθε περίπτωση: Σ ο β α ρ ό τ η τ α και Σ υ μ β ο λ ι σ μ ο ί !

Η θέαση του μεγαλοπαράγοντα σε μια στιγμή τέτοιας απαράδεκτης εικόνας, στέλνει πολλαπλά μηνύματα και σήματα στους «δικούς» του, προκαλώντας παράλληλα τη γενικότερη α ι σ θ η τ ι κ ή ενός ευρύτερου κοινού. Εάν ο Πρόεδρος-Τίγρης θεωρεί πως, ο «κόσμος που τον ακολουθεί» είναι η πελατεία του παρηκμασμένου θεάματος που μας προσέφερε, τότε καλά κάνει και διασύρεται. Όμως πώς θα εκληφθεί από τους άλλους, που δεν είναι από τον «στρατό» τού Ιδιοκτήτη Προέδρου, τους σκληροπυρηνικούς, φανατικούς, τους πανταχού παρόντες μπαχαλάκηδες, και άλλων παρόμοιων προσδιορισμών και αποχρώσεων των φανατικών;

Το θέμα-θέαμα-ακρόαμα του «Τίγρη» με τον «βάρδο» της νύχτας, είναι θλιβερό και γεννάει πολλά ερωτήματα και εκτός του ποδοσφαιρικού κόσμου, ο οποίος αυτός ο «υπόλοιπος» κόσμος, δεν τρώει πια βελανίδια και έχει ήδη κατέβει από τα δέντρα όπου, πριν από χιλιάδες χρόνια, είχε τις φωλιές του.
Αυτές οι εικόνες ανήκουν σε ένα άθλιο παρελθόν, το οποίο εξακολουθεί να ε π ι κ ρ α τ ε ί, αλλά που θέλουμε να ξεχάσουμε και να διαγράψουμε…


Νότης Μαυρουδής