ΣΟΥΜΑΡΙΣΤΑ 64
(Αλιεύοντας στο τοπίο, από δω κι από ‘κει…)
- Να το! Να το, πετιέται!!!
- Στο αυγό του φιδιού αναφέρομαι. Σ’ αυτό το μόρφωμα που έχει συσταθεί για να εκτελεί εντολές και που προσπαθεί να μας πείσει πως είναι απλώς κάποιοι «αγανακτισμένοι» κατά του μνημονίου και της τρόϊκας.
- Την αφορμή για τον (καινούργιο) θυμό μου, την έδωσε η κατάπτυστη συμπεριφορά της ομάδας όλων αυτών των παρακρατικοχαβαλετζιδοφασιστικοαριστεροδεξιομαφιόζικων αλητών που «διαμαρτυρήθηκαν», κατόπιν σχεδίου οι άφρονες, στη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα με ελεύθερη είσοδο.
- Το video http://www.youtube.com/watch?v=xarOc5_WUQs
ταξίδεψε όπως ήταν επόμενο και μας μετέφερε στο κλίμα των πογκρόμ της προπολεμικής φασιστικής Γερμανίας, εναντίον Εβραίων, ομοφυλόφιλων και κομουνιστών. - Με τη διαφορά πως η τότε πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών σιώπησε, πιστεύοντας ότι το θέμα δεν την αφορούσε, ενώ η ναζιστική γερμανική κυβέρνηση αυτές τις εκτροπές τις ευνοούσε και τις οργάνωνε…
- Η ελληνική δημοκρατική πολιτική τάξη σήμερα δεν οργανώνει τα έκτροπα βέβαια, αλλά σχεδόν αδιαφορεί για τα συμπτώματα αυτά που συνεχώς αυξάνονται, με αριστερά κόμματα που πάσχουν από ολίγον…καταρράχτη και δεν καλοβλέπουν, με άβουλους υπουργούς «προστασίας του πολίτη» (στιλ παπουτσήδων), που με την «πολιτική κουλτούρα» τους, αφήνουν τη δημόσια αλητεία να κάνει σπέκουλα και να μας παρασύρει στην άβυσσο της ολοκληρωτικής αναρχίας. Της απόλυτης κατάργησης δημοκρατικών θεσμών. Ελπίζω μόνο πως οι πλειοψηφίες δεν θα σιωπήσουν….
- Όσοι βλέπουν τα θλιβερά της συναυλίας Νταλάρα αποκομμένα από τον κίνδυνο της δημοκρατικής κατρακύλας, χάνουν τον στόχο.
- Το ζήτημα έχει να κάνει και πάλι με τις συμπεριφορές του όχλου, όπως εκείνες των γηπέδων ή των διαδηλώσεων που το χαρακτηριστικό τους πλέον δεν είναι το πολιτικό σύνθημα και η προβολή αιτημάτων και διεκδικήσεων, αλλά η καταστροφή, οι φωτιές και το μίσος προς πάσα κατεύθυνση, πάντως εναντίον τής στοιχειώδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας του κάθε πολίτη…
- Το θέμα δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό και δεν αφορά μόνο τον πολιτισμό, αλλά έχει να κάνει κυρίως με τα επίφοβα εκφυλιστικά συμπτώματα μιας κοινωνίας εν κρίση και αν δεν πάρουμε σαφείς αποστάσεις από τέτοια φαινόμενα κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε στο πολιτισμό των σπηλαίων…
- Όποιος αφελώς (;) δεν το αντιλαμβάνεται αυτό και δεν αντιδρά με αποφασιστικότητα σε αυτή την φασίζουσα δράση, τότε γίνεται συνυπεύθυνος και απορώ με τέτοιες αφέλειες που ξέρουν πονηρά-πονηρά να κλειδώνουν τα σημαντικά και να τα κάνουν ασήμαντα. Να τα διαχέουν σε απρόσωπους μαξιμαλισμούς και να χάνεται η έννοια και το περιεχόμενο.
- Εδώ τώρα, η πραγματικότητα λέει πως σε μια συναυλία, ένας δημοφιλής τραγουδιστής, έγινε βορά γνωστών «αγνώστων», εκείνων που τους βλέπουμε στις πυρπολήσεις και το πλιάτσικο στις πόλεις, στα αιματοκυλίσματα των γηπέδων για τις προστασίες (νταβατζιλίκι) των ΠΑΕ, στα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων, στους προπηλακισμούς των μεταναστών και σε κάθε είδους ανομίες με την ανοχή της αστυνομίας, της δικαστικής γραφειοκρατίας και τη συμμετοχή του παρακράτους…
- Όλοι μια παρέα…
- Ένα συνονθύλευμα χρυσαυγητών και ακροαριστερών «λεβέντηδων» που μπερδεύουν τον πάγο με τον σπάγκο…
- Τέτοιος στρατός νταήδων, κάνει επίθεση σε οποιονδήποτε κρίνει ως «κατηγορούμενο» για διάφορα …παραπτώματα. Ως φαίνεται, έχουν προηγηθεί λαϊκά δικαστήρια από εκείνα που διαγράφουν με μια μονοκοντυλιά έναν άνθρωπο: πολιτικό, πολίτη, του πολιτισμού, ιδεολόγο… Ό,τι αποφασίζει ο καθείς.
- Άλλωστε, στη σημερινή ελληνική δημοκρατία, όλοι είμαστε στόχοι του καθενός! Η αντεκδίκηση και η χειροδικία, έχουν αντικαταστήσει πλέον τον κριτικό λόγο και τα επιχειρήματα.
- Τα συμπτώματα μας συνδέουν -επαναλαμβάνω-με το ζοφερότερο παρελθόν που αιματοκύλησε την ανθρωπότητα με αμέτρητες καταστροφές και τρομερές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές…
- Κοινοτοπίες και αυτονόητα ίσως όλα αυτά, αλλά ποιος μπορεί να υποστηρίξει πλέον πως όλη αυτή η καταρράκωση της πραγματικότητας, μαζί με τα εκφυλιστικά συμπτώματα στη συναυλία του Νταλάρα, δεν οδηγεί στον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας; Εκτός και αν νομίζουμε πως ο Ελληνικός λαός είναι διαφορετικός από εκείνους που ανέχθηκαν ή στήριξαν με πάθος ολοκληρωτικά καθεστώτα…
- Βρίσκω πως είναι σημεία των καιρών. Πως αυτές οι εικόνες δεν καθρεφτίζουν μόνο το νταηλίκι του όχλου, αλλά μια σοβαρή απειλή προς το δημοκρατικό πολίτευμα, την ακύρωση της αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και βέβαια την πτώση μιας λανθάνουσας «εικόνας» που είχα για τη σχέση του Έλληνα με το ελληνικό τραγούδι και τους τραγουδιστές που το εκπροσωπούν…
- Γελάστηκα παταγωδώς! Δεν μπορούσα να φανταστώ πως στο πρόσωπο του τραγουδιστή Νταλάρα, θα πάρουν σάρκα και οστά η συντρόφισσά του βουλευτής, το μνημόνιο και δεν ξέρω τι άλλο…
- Ποιος αποφασίζει περί όλων ημών; από ποιο δικαστήριο θα περάσουμε για να μάθουμε πότε θα έρθει και η δική μας η σειρά, αφού δεν γνωρίζουμε πλέον τους κανόνες του παιχνιδιού; πώς θα προστατευθούμε από τις παντός είδους συμμορίες που λυμαίνονται τον κάθε χώρο και φτάνουν στο σημείο να χτυπάνε ακόμα και έναν τραγουδιστή ο οποίος έχει επί δεκαετίες, με τον δικό του τρόπο, καταθέσει αγώνες και δημοκρατική συνείδηση;.
- Τον Νταλάρα δεν τον θεωρώ τυχαίο και καιροσκόπο. Ούτε χρειάζεται να συμφωνεί πάντα κανείς με τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Όλοι σκεφτόμαστε διαφορετικά και καλά κάνουμε, αλλά όλοι αυτοί οι κουτσαβάκηδες-μπαχαλάκηδες απολιτίκ, ας μάθουν και ας σεβαστούν την ιστορία τού καθενός μας.
- Τέτοιοι νταήδες όμως δεν γνωρίζουν από τέτοια. Χτυπάνε τυφλά όχι τον Νταλάρα, ούτε τους συνεργάτες του (Μελίνα Ασλανίδου-Δημήτρη Μπάση, Ελεονόρα Ζουγανέλη) αλλά τα όποια στηρίγματα έχουν απομείνει σε τούτη την απροστάτευτη Δημοκρατία…
- Δεν έχω άλλον τρόπο να υπερασπιστώ τα αυτονόητα. Την ανησυχία μου για το μέλλον εκφράζω. Για ένα μέλλον σκοτεινό και μυστηριώδες μιας χώρας με κατακερματισμένους πολίτες, όπου η παλαιά πιπίλα τού «κομουνιστικού κινδύνου» και των «Εαμοβούλγαρων», αντικαταστάθηκε με τους «μνημονιακούς» και τους «τροϊκανούς», με στόχο πλέον να καεί το πελεκούδι και η Δημοκρατία…
Νότης Μαυρουδής
(7/3/2012)
Σχόλια του Νότη Μαυρουδή 
Λυπάμαι που θα πω πως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από αυτά που περγριάφετε γιατί αν κρίνω από τα σχόλια στο f/b από «επώνυμους» και λιγότερο «επώνυμους» υπήρξε μια άνευ προηγουμένου χαιρεκακία και επικρότηση του γιαουρτώματος του Νταλάρα, την πρώτη τουλάχιστον μέρα. Τώρα αναρτάται και κανένα νηφάλιο σχόλιο. Για όλα φταίει ο Νταλάρας, ακόμη και για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης!
Αγαπητέ Στάθη Γκότση,
παρακολουθούσα κι εγώ την διαδικτυακή υστερία εναντίον του Νταλάρα, αλλά θεωρούσα πως θα έμενε μόνο στα σχόλια και τις λεκτικές αντιθέσεις. Ομολογώ πως δεν υπολόγιζα πως η ψύχωση θα έβγαινε προς τα έξω και θα βγαίναν έτσι τα μαχαίρια και τα λαϊκά δικαστήρια!
Ας ελπίσουμε να μην υπάρξει συνέχεια και να επικρατήσει νηφαλιότητα.
Και-τώρα που το σκέφτομαι- μήπως η πρότασή μου για νυφαλιότητα, στοιχειοθετεί δοσιλογισμό-προδοσία και άξιο τιμωρίας; Λέω πως αν τοποθετηθείς στο πλευρό του
κυνηγημένου ίσως σε φάει η μαρμάγκα… Έτσι είναι οι πονηροί καιροί…
Κύριε Νότη, αυτό που είναι απόλυτα σίγουρο είναι ότι το αίσθημα «τι είπα σήμερα, με ποιον μίλησα και πώς το εξέλαβε» είναι τόσο έντονο όσο υποθέτω σε καιρούς που μάλλον δεν πρόλαβα, εγώ τουλάχιστον…
ακολουθώ με την ίδια ανησυχία τον προβηματισμό σας….
Καλησπέρα Νοτη,
Φαντάζομαι είσαι ενήμερος για της δηλώσεις του Νταλάρα στο σκα’ι’, το οποίο ήταν και χορηγός, μεταξυ και αλλων χορηγων, της αφιλοκερδους συναυλιας. Συμφωνει με την απωλεια της εθνικης μας κυριαρχιας και οτι «Μνημόνιο ή καταστροφή». Προφανως συμφωνει και στην επιβολη του μνημονίου, με οποιονδηποτε τροπο, και παρα τις αντιδρασεις του Ελληνικου λαου. Δακρυγονα, ξυλο, τρομοκρατια κλπ, τα οποια δεν θεωρω και πολυ δημοκρατικες πρακτικες, και σιγουρα λιγοτερο δημοκρατικες απο το γιαουρτι. Η ελληνική ‘δημοκρατική’ πολιτική τάξη σήμερα, φυσικα και οργανώνει τα έκτροπα, (το παρακρατος υπαρχει και σε πολλες μορφες) για να κοιταμε αυτα και οχι την ουσια. Η ελληνική ‘δημοκρατική’ πολιτική τάξη σήμερα, βγαζει Νταλαρες στο γυαλι για να λενε την ‘αποψη’ τους, και να επηρεαζει καταστασεις, και μετα να τραγουδανε ‘Οι ελευθεροι κι ωραιοι’ και ‘ενα το χελιδονι’, ετσι για την παραμυθα. Προσωπικα, πιστευω οτι η εθνικη κυριαρχια ειναι πολυ πιο σημαντικη απο την εγχωρια τεχνη. Εχει ερθει η ωρα, ο καθενας μας να αναλαβει ατομικα την ευθυνη των πραξεων και των λογων του και να ειναι ετοιμος να αντιμετωπισει και τις συνεπειες, χωρις να κρυβετε πισω απο την οποιαδηποτε ιδιοτητα του ή στα πλαισια μιας δημοκρατιας που δεν υφίσταται. Δε γινεται ο αλλος να θελει να σε ξεπουλησει, να σε κανει με το ζορι σκλαβο, ο Νταλαρας να λεει οτι αυτο πρεπει να γινει, και εσυ να προσπαθεις να τον πεισεις ευγενικα οτι αυτο δεν ειναι σωστο!!! Δε θελω ρε φιλε να γινω σκλαβος, σιγουρα οχι με τη συγκατάθεσή μου.
Και καμια φορα να ξερεις, η πολυ ευγενια βλαπτει.
Με πολυ εκτιμηση,
Γιωργος
Αγαπητέ μου Γιώργο Χαλικιόπουλε,
Από τα συμφραζόμενα του κειμένου σου συνάγω πως αυτή η βία που είδαμε στο βιντεάκι, είναι καλός τρόπος απάντησης αφού, όπως λες, «η πολύ ευγένια βλάπτει»
Σου ομολογώ πως δεν μπορώ να ορίσω πόσο πολλή ευγένια αγγίζει το σημείο που από κει και πέρα χρειάζεται το πανδαιμόνιο με καρέκλες και άλλα αντικείμενα και όποιον πάρει ο χάρος…
Επαναλαμβάνω πως τέτοιες συμπεριφορές που απ’ ότι κατάλαβα εσύ εγκρίνεις, μας οδηγούν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που κανένας από εμάς δεν θα μπορεί να εμποδίσει…
Δεν θα μπω σε τέτοιου είδους λεπτομέρειες λεγομένων του Νταλάρα που αναφέρεις γιατί δεν είναι έτσι. Αλλοιώνεις λεγόμενα και πράξεις, πάντως, σε διαβεβαιώνω πως το θέμα είναι άλλο, και το υπογραμμίζω στο άρθρο μου. Η Δημοκρατία σου παρέχει δυνατότητα λόγου και αντίλογου. Δεν είμαι διατεθιμένος να ακολουθήσω την ψυχολογία των λαϊκών δικαστηρίων που με τόση ευκολία εξελίσεται στις μέρες μας. Οι τσαμπουκάδες και η βία ας περιοριστεί στα γήπεδα και όχι σε χώρους πολιτισμού και αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό, ο διάλογος γίνεται πολύ δύσκολος μεταξύ μας. Παρ’ όλα αυτά, εγώ δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να σου σπάσω το κεφάλι και νασε πω δοσίλογο…
Πάντως, φιλικά,
Νότης Μαυρουδής
Δεν αλλοιωνω τιποτα Νοτη. Μαλλον δεν εισαι καλα ενημερωμενος. Απο εκει και περα το θεμα ειναι γιατι εγινε ο,τι εγινε. Για να υπαρχει αντιδραση, πρωτα εχει υπαρξει δραση. Οι ‘λεπτομεριες’ των λεγομενων του Νταλαρα που δε θες να μπεις, ειναι αυτες που προκαλεσαν την αντιδραση. Οι οποίες λεπτομεριες ειναι πολυ πιο σοβαρες απο την τεχνη. Αν εχεις βγει στους δρομους τελευταια, που ο κοσμος διεκδικει τη ζωη του, θα εχεις διαπιστώση οτι οι τσαμπουκαδες και η βια δε βρισκονται στα γηπεδα αλλα στην καθημερινοτητα του, ασκουμενει απο τους ‘δημοκρατες’ του 8 % που μας εξουσιαζουν, και εναντιον του ιδιου του λαου τους. Αυτη ειναι η δημοκρατια που αναφερεσαι;
Κύριε Χαλικιόπουλε,
έχει δημιουργηθεί η λανθασμένη εντύπωση σε πολύ κόσμο πως ο Νταλάρας δήλωσε στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου πως συμφωνεί με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Έχοντας ακούσει τη συνέντευξη, σας διαβεβαιώ πως πρόκειται περί διαστρεύλωσης των όσων είπε στην εκπομπή.
Η Τσαπανίδου τον ρώτησε: «Εσείς συμφωνείτε με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας ΠΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ και που βρίσκει καθόλου κακό πράγμα ο Θόδωρος Πάγκαλος;»
Κι εκείνος απάντησε:
«Συμφωνώ (το «συμφωνώ» πηγαίνει σ’ αυτό που επικαλείται ο κόσμος, δηλαδή ότι όντως έτσι συμβαίνει και έχει δίκιο ο κόσμος να νιώθει έτσι), αλλά δεν υπερβάλλω (δηλαδή, ότι θεωρεί υπερβολική τη δήλωση του Πάγκαλου)».
Αυτό παρερμηνεύθηκε (ίσως και σκόπιμα) από κάποιους οι οποίοι υποστήριξαν πως το «συμφωνώ» πήγαινε για τη δήλωση του Πάγκαλου! (όλως τυχαίως, στα blogs συμβαίνει πολύ αυτό… γράφει κάποιος -ανώνυμα πάντα- βαρύγδουπα κείμενα με τεράστια χρωματιστά γράμματα, και μετά το αναπαράγεται copy-paste από blog σε blog. Και το χειρότερο είναι πως τα γραφόμενα στα blogs, αυτά αναπαράγονται και από τα κανάλια! Φαντάζεστε λοιπόν, τί είδους «ειδήσεις» βλέπουμε στην τηλεόραση κάποιες φορές… Θα σας θυμίσω μόνο πως πριν λίγο καιρό τα κανάλια «πέθαναν» τον Ιάκωβο Καμπανέλλη πριν την ώρα του γιατί βασίστηκαν στα blogs και δεν διασταύρωσαν την είδηση όπως όφειλαν!)
Λέγεται δε, πως ένας λόγος που έγιναν τα επεισόδια στο Ίλιον ήταν η δήλωσή του… «υπέρ της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας»!!!! Αν συνέβη αυτό λόγω της διαστρεύλωσης, πραγματικά είναι τραγικό!!! Επίσης, επειδή ζήσαμε μαζί με φίλους μου, από κοντά τη βία (πιο κοντά δεν γίνεται, πιστέψτε με…) πρέπει να πω πως σ’ εκείνον τον χώρο βρίσκονταν και γονείς με μικρά παιδιά που πήγαν να ακούσουν μουσική! Με ποιό δικαίωμα αφαιρείς το δικαίωμα όλων αυτών των ανθρώπων (που ήταν καθαρά η πλειοψηφία) να ακούσουν τα τραγούδια; Και στο κάτω-κάτω, φαντάζεστε τί θα γινόταν αν κάθε φορά που δεν συμφωνούσαμε με κάποιον, αντιδρούσαμε κατ’ αυτόν τον φασιστικό τρόπο; Αναρωτιέμαι, άραγε με τον ίδιο τρόπο φέρονται αυτοί και στα σπίτια τους όταν διαφωνούν με τη γυναίκα τους ή τα παιδιά τους;
Πέρα από τον Γιώργο Νταλάρα όμως, κάθε μορφή βίας είναι κατακριτέα απ’ όποιο χώρο κι αν προέρχεται. (έτσι θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον… αλλά απ’ ό,τι φαίνεται, το αυτονόητο έχει πάψει να είναι αυτονόητο… γιατί χθες είδα αυτό το βίντεο και αηδίασα! http://www.youtube.com/watch?v=7JnxeEg6uSQ Νομίζω πως ο «κύριος» καζάκης είναι το πρώτο «δημόσιο πρόσωπο» (θα έλεγα τώρα τίποτα…) που τοποθετήθηκε τόσο καθαρά υπέρ των τραμπούκων στο Ίλιον!! Και ας μην ανοίξω το στόμα μου και μιλήσω και για άλλα γνωστά πρόσωπα, που ναι μεν δεν τάσσονται φανερά υπέρ των συγκεκριμένων γεγονότων, έλα όμως που όταν θέλει η π….ν@ να κρυφτεί η χαρά δεν την αφήνει!!)
Και ιδίως όταν βλέπουμε το χουλιγκανισμό που υπάρχει (δυστυχώς) στα γήπεδα και τη βία που υπάρχει στους δρόμους με τις σπασμένες βιτρίνες και τα καμένα κτήρια, να περνάει τώρα και στους χώρους τέχνης! Ποιός έχει σειρά; Τα θέατρα; Τα μουσεία; Η Ακρόπολη;
Με ιδιαίτερη πικρία δε, βλέπω σημαντικούς ανθρώπους του χώρου της τέχνης να μη βγαίνουν να πάρουν θέση ενάντια στα κατακριτέα συμβάντα, έστω με μια απλή τυπική τοποθέτηση…
Κλείνω με μια φράση του Βολταίρου:
«Μπορεί να μη συμφωνώ μ’ αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μεχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες.»
Εξαιρετικό μπλογκ αγαπητέ, λυπάμαι που άργησα να το μάθω, θα σας παρακολουθώ…
Μπράβο Νότη. Συνυπογράφω ακριβώς όσα γράφεις!
Το γιουχαισμα και το γιαουρτι σαφως δεν ειναι δημοκρατικα,ομως οταν ενας λαος αντιμετωπιζεται και θρεφεται σαν οχλος,μια τετοια αντιδραση οχλου ειναι φυσικη.Και εγω θυμωσα πολυ με τις δηλωσεις του Νταλαρα ,γιατι μιλαει εκ του ασφαλους σε εναν λαο που βρισκεται σε πανικο.Πως θα θρεψει τα παιδια του,πως δεν θα βρεθει στον δρομο,τι θα κανει αν αρρωστησει.Ο βολεμενος καλα θα κανει να σιωπα αυτες τις δυσκολες ωρες και οχι να προβαινει σε προκλητικες δηλωσεις.
Οταν βλεπω τα σπασμενα μαρμαρα στο Συνταγμα και στο μετρο της Πανεπιστημιου,λεω οτι αυτο δεν ειναι επανασταση,ειναι ο ξεπεσμος που το ιδιο το κρατος προωθει.Ζουμε την παρακμη του δυτικου πολιτισμου και πιστευω την γεννηση ενος νεου.Μπορει αυτο να γινει εκλεπτυσμενα;
Όντως αγαπητή Άννα Σκιαδαρέση,
Ζούμε την παρακμή του πολιτισμού και δεν θα τον διαχωρίσω σε δυτικό και ανατολικό, θα ήταν ανιστόρητο. (Εάν παρατηρείς εσύ πως ο ανατολικός πολιτισμός ανθεί, πάω πάσο…)
Το άλλο, είναι ένα ερώτημα. Ζούμε την γέννηση ενός νέου; Εάν ναι, τότε ας δούμε με ποια στοιχεία θέλουμε να οικοδομήσουμε έναν Νέο πολιτισμό που θα σεβαστεί πάνω απ’ όλα τις ουμανιστικές θεωρίες και τις αξίες της ζωής. Η περίπτωση της συναυλίας στο Ίλιον με τα γιαούρτια, τις καρέκλες, τις βρισιές και την αγριότητα, δεν στοιχειοθετούν παρά μόνο την κατάρρευση και την απόγνωση κάθε αξίας. Πολιτισμός ή βαρβαρότητα; διάλεξε και πάρε. Το δίλημμα είναι πλέον τόσο σοβαρό που μας απειλεί εάν δεν δράσουμε εναντίον των δυνάμεων που πάνε να καταργήσουν κάθε δικαίωμα αντίθετης γνώμης.
Δείξτε ψυχραιμία…
(Εάν είσαι η τραγουδίστρια, σε συμπαθώ ιδιαιτέρως)
δεν ειμαι η Μαρινα Σκιαδαρεση.Ειμαι αυτη που μιλησαμε σχετικα με τον Μαντροτοιχο του Σπυρου Βασιλειου.
.
Χαίρομαι το ίδιο…
Κύριε Μαυρουδή, μεταφέρω ένα σχόλιο που έγινε στη σελίδα σας στο facebook, για αυτό το άρθρο:
ΜΕΝΤΙΡΟΓΛΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ: «Κύριε Μαυρουδή, επειδή σας εκτιμώ, θα σας παρακαλέσω, εάν το επιθυμείτε φυσικά, να μπείτε στον κόπο να ασχοληθείτε και λίγο με τα προβλήματα αυτού του λαού, που γιαουρτώνει, που γιουχάρει, γιατί άραγε κύριε Μαυρουδή; Είναι όλοι έτσι όπως τους χαρακτηρίσατε; Μήπως κι εσείς πιστεύετε ότι το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του; Θα σας παρακαλέσω, επειδή γράφετε και όμορφα, ασχοληθείτε και λίγο, εάν καταδέχεστε βέβαια, και με τα προβλήματα του κόσμου κι αφείστε τα προβλήματα του Νταλάρα, που έχει αρκετούς να τον γλύφουν είτε πληρωμένους είτε τζάμπα. Εσείς ασχοληθείτε σας παρακαλώ με αυτό που αξίζει, κι αυτό το άρθρο σας κ. Μαυρουδή με απογοήτευσε.»
Αγαπητή φίλη,
Ο καθείς με τις επιλογές του. Είναι παλιό αυτό αλλά ισχύει για πάντα και μας βγάζει από την ανάγκη να μην μπαίνουμε στον κόπο να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα… Και να προσθέσω: δεν έπαψα ποτέ να ασχολούμαι με τα προβλήματα. Απορώ αγαπητή φίλη πώς δεν το έχεις αντιληφθεί τόσα χρόνια…
ΜΕΝΤΙΡΟΓΛΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ:
«Κύριε Μαυρουδή θέλω να μου απαντήσετε συγκεκριμένα. Πιστεύετε ότι η βία ενάντια στον Νταλάρα συγκρίνεται με τη βία που δέχεται αυτός ο λαός από φασίστες και διεθνείς τοκογλύφους και τους φίλους τους εδώ στην Ελλάδα; Και γιατί δεν μπαίνετε στον κόπο να γράψετε κάτι και για το δράμα που υπόκειται ο λαός; Από όλους εσάς τους πνευηματικούς ανθρώπους θα περιμέναμε να μπείτε μπροστάρηδες στον αγώνα του λαού κατά των συμφερόντων, όχι να βρίζετε το λαό που πετάει γιαούρτια στο Νταλάρα (κάτι τρέχει στα γύφτικα δηλαδή). Δεν μπορεί να προσβάλλεται η αισθητική σας από την αντίδραση του λαού στο Νταλάρα και να μην προσβάλλεται από τη βία ενάντια στον πολίτη. Δεν μπορεί να μην προσβάλλεται η αισθητική σας από τις απαντήσεις του Νταλάρα και της γυναίκας του σχετικά με το πρόβλημα που έχει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.»
Φωτεινή,
δεν θα μπω στη διαδικασία του ζυγίσματος της βίας γιατί είναι κάτι που δεν αντέχει σε συζήτηση. Εάν μπούμε σε μια τέτοια διαδικασία στο ποια πονάει πιο πολύ θα χάσουμε το αντικείμενο μιας σοβαρής συζήτησης.
Θα ήθελα να αντιληφθείς κάτι που δεν έχεις προσέξει. Όταν αναφέρεις: «μπροστάρηδες στον αγώνα του λαού κατά των συμφερόντων» σημαίνει πως δεν έχεις κατανοήσει πως
1ον. Δεν είμαι πολιτικός αρθρογράφος.
2ον. Το μπλογκ μου αναζητάει πάντα καλλιτεχνικά θέματα αφού ανήκει σε ένα μουσικό διαδικτυακό περιοδικό όπως το TaR.
3ον. Η «βία ενάντια στον πολίτη» αφορά κι εμένα. Όχι μόνο εσάς. Και οι αναφορές μου σε πάρα πολλά άρθρα μου-παρεμβάσεις μου, είναι πυκνότατες. Εάν δεν το γνωρίζετε αυτό, δεν μπορώ να σας βοηθήσω…
Και δεν μπορώ να είμαι πιο συγκεκριμένος.
Νότης Μαυρουδής
ΣΟΦΙΑ ΜΠΟΛΙΩΤΗ:
«συγγνωμη για την παρεμβαση αλλα θεωρω οτι οκοσμος εχει δικιο λατρευα κι εγω τον νταλαρα οχι μονο για τις μουσικες ικανοτητες του αλλα γιατι θεωρουσα οτι εδινε ψυχη στα λογια που ερμηνευε και σημερα νιωθω προδομενη και μαλιστα εστειλα στην συζυγο του , η οποια χρησιμοποιησε το επιθετο του για να στραφει εναντιον ενός λαού που τον λατρεψε , τουσ εξης στιχουσ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΞΕΝΗΤΕΙΑ ΡΕΤΙΡΕ ΧΤΙΖΩ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ ετσι αισθανομαστε εξαπατημενοι απο αυτούσ που πιστεψαμε»
Δεν εχω παρά να συμφψνήσω μαζί σας Δάσκαλε
Mόνο μια ενσταση: Aντι Εβραίων, ομοφυλόφιλων και κομουνιστών.Μόνο Εβραίων…τους οποιους απεχθάνομαι και εγω και πλήθος λαων που υποφέρουν απο το μένος τους :Παλαιστινιοι-Σύριοι-Αιγυπτιοι.-Ελληνες και αλλοι πολλοί ανα τον κόσμο (βλέπε: Λιμαν Μπραδερς-Γκόλντεν Σακς και ολη η Σαρα η μάρα και το κακό συναπάντημα) Αρχίζω να πιστευω οτι ο εφιάλτης των πρωτόκολλων «»σοφών»» της Σιών εγινα πραγματικότητα Αλοίμονο…..
Αγαπητέ κύριε Μαυρουδή.
Διαβάζοντας τα όσα γράφετε για το θέμα Νταλάρα, θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω τη γνώμη μου μ’ένα κείμενο που με εκφράζει. Παράλληλα αν μπορούσα θα συμβούλευα τον κο Νταλάρα να κάνει αυτό που τραγούδησε κάποτε.
‘’Μη μιλάς μη γελάς κινδυνεύει η ΕΛΛΑΣ’’
Κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε κυριολεκτικά με τα τραγούδια του Νταλάρα.
Zήσαμε τις μεγάλες συναυλίες της μεταπολίτευσης, τα φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, το Ολυμπιακό στάδιο, τον Βύρωνα, το θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη.
Το 1983 στις συναυλίες του στο Ολυμπιακό στάδιο, που δεν είχαν προηγούμενο αλλά ούτε μπόρεσε ποτέ κανείς να επαναλάβει κάτι ανάλογο, ήταν η πρώτη φορά που αγόρασα εισιτήριο για να τον ακούσω. Από τότε, ακολούθησαν πολλές ακόμα. Όπως πολλές ήταν κι οι φορές που –χωρίς εισιτήριο- τραγούδησε για απεργούς, για φυλακισμένους, για την κατεχόμενη Κύπρο και πολλούς άλλους σκοπούς. Ο Νταλάρας ένοιωθε τον παλμό του κόσμου και πάντα ήταν «εκεί».Τόσο που κάποτε, κάποιοι εφηύραν το σλόγκαν «συμμετέχει και ο Νταλάρας»!
Δεν είναι τυχαίο που έφτασε στην κορυφή της πυραμίδας του ελληνικού τραγουδιού και παραμένει εκεί τόσες δεκαετίες. Η καλλιτεχνική του αξία τεράστια, αναγνωρισμένη σε όλες τις άκρες του κόσμου.
Η εξυπνάδα και το «ένστικτό» του επίσης. Ασχολήθηκε με πολλά είδη μουσικής, όλα με επιτυχία. Συνεργάστηκε με διάσημους καλλιτέχνες του εξωτερικού. «Οσφριζόταν» πάντα την αξία νέων ή ακόμα όχι καταξιωμένων καλλιτεχνών και τους προέβαλλε, συνεργαζόμενος μαζί τους. Δούλευε σκληρά, μεθοδικά, επαγγελματικά. Ενοχλούσε όμως κι αυτό. Πολλοί τον «κατηγορούσαν» για την τελειομανία του. Όλα αυτά μαζί συνέθεσαν μια καριέρα που πολλοί τη θαυμάζουν ενώ άλλοι τη… φθονούν.
Ήταν όμως μόνο τα προαναφερόμενα συστατικά αρκετά για να γίνει ο Νταλάρας ό,τι έγινε;
Όχι. Δεν φτάνει από μόνο του ένα μεγάλο ταλέντο για ν’ αποκτήσεις τόση καταξίωση, φήμη, δόξα και φυσικά χρήμα. Πολλοί τραγουδιστές στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, παρέμειναν απλώς «ταλέντα» ή απλώς «καλοί» τραγουδιστές, χωρίς το κάτι παραπάνω στην καριέρα τους. Αντίθετα, «καλλιτέχνες» ή καλλιτέχνες με μικρότερο ειδικό βάρος –άπειρα τα παραδείγματα- είναι «πρώτα ονόματα», οι πωλήσεις των δίσκων τους δυσανάλογα μεγάλες ως προς το ταλέντο τους, αποκτούν φήμη και πολλά λεφτά χωρίς να το αξίζουν καλλιτεχνικά.
Τη διαφορά την κάνουν πάντα αυτοί που χειρίζονται, που οδηγούν τις καριέρες των καλλιτεχνών, οι λεγόμενοι «μάνατζερς» ή… μανατζαραίοι, επί το λαϊκότερον… Ο Νταλάρας ευτύχησε –εκτός από όλα αυτά που προαναφέραμε- στον τομέα αυτό διπλά. Μια από τους καλύτερους μάνατζερ στην καλλιτεχνική πιάτσα, ήταν ταυτόχρονα και σύζυγός του.
Ο άνθρωπος που για δεκαετίες στέκεται δίπλα του και είναι η αποκλειστικά υπεύθυνη για ό,τι εμείς «εισπράττουμε» από τον τραγουδιστή, εκτός της φωνής του.
Η Άννα Νταλάρα ήταν πάντα στην αφάνεια, δεν άκουγε ποτέ κάποιος κάτι γι’ αυτήν, δεν φωτογραφιζόταν, δεν έκανε δηλώσεις. Ολόκληρη η οικογένεια Νταλάρα (έχουν μια κόρη) στεκόταν πάντα ένα βήμα πίσω από τον πρωταγωνιστή σύζυγο-πατέρα. Αυτό άρχιζε να αλλάζει κάπως επί εποχής διακυβέρνησης Σημίτη. Η Άννα Νταλάρα άρχισε να εμφανίζεται μπρος στα φώτα των καμερών, να δίνει συνεντεύξεις και να δημιουργεί «αίσθηση» γύρω από το όνομά της.
Ταυτόχρονα η ήδη απογειωμένη καριέρα του Νταλάρα αποκτούσε την «εγκυρότητα» του ΟΗΕ. Πρέσβης για τους πρόσφυγες, συναυλίες-πρωτοβουλίες για τις σχέσεις Ισραήλ-Παλαιστινίων και άλλες πολλές δραστηριότητες, άπειρες παραστάσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς, παρεμβάσεις του σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα, Μέγαρα Μαξίμου, Πατριαρχείο, ίδρυμα «Ελπίδα» και πολλά ακόμα.
Λίγα χρόνια μετά και καθώς οι συναυλίες για κοινωνικούς σκοπούς πολλαπλασιάζονται, η Άννα Νταλάρα κατεβαίνει υποψήφια βουλευτής και εκλέγεται με το ΠΑΣΟΚ. Έκπληξη για όσους δεν γνωρίζαμε. Στη συνέχεια μαθαίνουμε τους δεσμούς συγγενίας της με κορυφαίο υπουργό του ΠΑΣΟΚ, οι εφημερίδες προβάλλουν «υπέρ του δέοντος» τα πρώτα βήματα της μοναχοκόρης τους στο θέατρο, και δώσ’ του φωτογραφήσεις και άντε συνεντεύξεις, και να η οικογένεια όλη μαζί να ποζάρει κλπ.
Θα αναρωτηθεί κανείς: κακό είναι; Όχι δεν είναι κακό, βέβαια, δεν είναι και τυχαίο. Λίγο καιρό μετά, η Άννα Νταλάρα παίρνει καρέκλα στο υπουργείο εργασίας. Η πρώτη… ρήξη της με το σύστημα έγινε από τις πρώτες κιόλας μέρες και… ήταν θορυβώδης: αντικατέστησε την «παλιά» μοκέτα του γραφείου της στο υπουργείο, με προκατασκευασμένο ξύλινο δάπεδο. Ήταν την εποχή που «λεφτά υπήρχαν» ακόμα, μνημόνιο δεν ξέραμε τι σημαίνει, και ο ΓΑΠ είχε σηκώσει τα μανίκια και «τραβούσε» μπροστά («πάμε!»).
Λίγο μετά, ο Νταλάρας κάνει δηλώσεις στην Τουρκία (συναυλίες πήγε να κάνει) για το… Αιγαίο και τον Οτσαλάν.
«Οι χάρτες τυπώνονται και τα σύνορα τα καθορίζουν οι μαθηματικοί και οι τοπογράφοι. Ο Θεός δεν έχει τυπογραφείο. Για το Αιγαίο άλλοι λένε πως ‘ανήκει στους Τούρκους’, άλλοι ‘στους Έλληνες’, στην πραγματικότητα όμως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια».
Πολλοί στην Ελλάδα του την πέφτουν, κάποιοι με «άγριες» διαθέσεις. Πάντα, μετά την προβολή δραστηριοτήτων ή δηλώσεων του τραγουδιστή, ακολουθούσε η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου, ή μια σειρά συναυλιών. Είναι μια συνηθισμένη πρακτική στο χώρο της βιομηχανίας του θεάματος, που την ακολουθούν ακόμα κι όσοι συνάδελφοι του Νταλάρα του κάνουν «κριτική» από… πολύ αριστερά (Τζιμάκος πχ.) Ουδέν μεμπτόν περί αυτού…
Με τούτα και με τ’ άλλα, φτάνουμε στις δηλώσεις του «φεντεραλιστή» αντιπροέδρου Πάγκαλου. Πανικός στα μέσα ενημέρωσης, σχόλια, κριτικές, κουρνιαχτός, λες και τον Πάγκαλο τον γνωρίσαμε σήμερα. Λες και δεν ξέρουμε τι υπηρετεί αυτός και η κυβέρνηση που συμμετέχει και όσοι από κοντά την στηρίζουν, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Λίγες ώρες μετά, να κι ο Γιώργος στην τηλεόραση, σε συνέντευξη. Υποστηρίζει τις δηλώσεις Πάγκαλου, υποστηρίζει μνημόνια και αντιλαϊκή πολιτική σαν την «μόνη διέξοδο για την πατρίδα», προσπαθεί λίγο μετά να… ανασκευάσει, αλλά…
Το «αλλά» είναι το θέμα.
Ένα μεγάλο ζήτημα απασχολεί από παλιά τον κόσμο, τους καλλιτέχνες και τους κριτικούς. Πρέπει να ασχολείται ο καλλιτέχνης με τα κοινά; Πρέπει να εκφράζει τη γνώμη του στην κοινωνία; Μπορεί να έρχεται σε ανοιχτή κόντρα, με δηλώσεις ή και έργα του, με το σύστημα μέσω του οποίου αναδείχτηκε; Υπάρχουν παραδείγματα μεγάλων καλλιτεχνών που ποτέ δεν ήταν κοντά στο λαό, υπηρετούσαν μια τέχνη με ελιτίστικο τρόπο. Άλλοι που έβλεπαν με απέχθεια ό,τι προερχόταν από το λαό. Πολλά παραδείγματα καλλιτεχνών που ακολούθησαν πορεία «όπου φυσάει ο άνεμος». Σήμερα εδώ, αύριο εκεί. Και λίγα παραδείγματα αυτών που παρέμειναν πιστοί στις ιδέες και τις θέσεις τους ανεξαρτήτως «εποχών» και μόδας, ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο, μακριά από βόλεμα, υψηλές διασυνδέσεις και φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Έχω συνδέσει το Νταλάρα με πολλές προσωπικές μου στιγμές.Με τη φωνή του οργίστηκα, ανατρίχιασα, βούρκωσα, ενθουσιάστηκα, αγωνίστηκα. Περπάτησα στους δρόμους και φώναξα συνθήματα τραγουδώντας τα τραγούδια του. Κάποιες φορές έκανα πως «δεν άκουγα» όσα «φάλτσα» έβγαιναν από το στόμα του όταν μιλούσε. Σκεφτόμουν, όπως και για άλλους στο παρελθόν πως, καλλιτέχνης είναι, αλλού το μυαλό του, να μην έχω μεγάλες απαιτήσεις για ιδεολογική μπέσα και σταθερές πορείες.
Φρόντισε όμως με την ιδεολογική του κατάντια να κόψει κάθε δεσμό –αν είχε ποτέ και ότι είχε απομείνει- με το λαό. Βρήκα ένα αρθράκι του Χρ. Κηρόπουλου, που όταν το διάβασα με εξέφρασε απόλυτα. Είναι από τις φορές εκείνες που λες κι έγραψες εσύ αυτό που διαβάζεις:
[Ο τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας δεν υψώνει την φωνή του μερικές οκτάβες, μόνο για να μας τραγουδήσει, με ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία : «Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, λίγο έξω απ’ το σταθμό, θα θυμάμαι που μου είπες: γεια σου μάγκα σ’ αγαπώ!».
Ο καλλιτέχνης Νταλάρας, μας έμαθε να τραγουδάμε «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει, … νάτη πετιέται απο ξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει».
Ο Νταλάρας είναι αυτός που με περισσή μαεστρία μας διαβεβαίωνε ότι «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει, μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού και στ’ αγεριού το πόδι».
Ο κ. Γιώργος Νταλάρας όμως, είναι γνωστό ότι δεν περιορίζεται στα καλλιτεχνικά ενδιαφέροντά του, αλλά ως δημόσιο πρόσωπο αρθρώνει και πολιτικό λόγο.
Έτσι προ ημερών, έδωσε μια συνέντευξη, και όλοι περιμέναμε να ακούσουμε την γνώριμη δυνατή, μελωδική φωνή, να τραγουδήσει και να μας εμψυχώσει : «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα».
Όμως, προς μεγάλη μας απογοήτευση, όταν άνοιξε το στόμα του, βγήκε μια φωνή σκληρή, ήχησαν λόγια παράταιρα, ακούστηκε μια θλιβερή παραφωνία εθνικής ντροπής, μια μονωδία προσωπικής αναξιοπρέπειας.
Ο Νταλάρας με όσα είπε στην συνέντευξή του, προσυπέγραψε και υπερασπίστηκε την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας, που διακήρυξε ο αντιπρόεδρος της ανεμοπαρμένης σημαίας, ο Πάγκαλος των Ιμίων και του εθνικού διασυρμού.
Ο παροπλισμένος καλλιτέχνης ήλθε και πάλι στην επιφάνεια, μα αυτή την φορά όχι για να τραγουδήσει Γιάννη Ρίτσο : «Μικρός λαός και πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια», όπως έκανε στο παρελθόν, μα για εξυμνήσει τις κυρίαρχες ιδέες, που δεν είναι άλλες από αυτές της άρχουσας τάξης, για να θυμηθούμε τα μαρξιστικά εφαλτήριά του.
Ο Νταλάρας καταξιώθηκε καλλιτεχνικά και κοινωνικά όταν βροντοφώναζε : «Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».
Ο Νταλάρας ταυτίστηκε καλλιτεχνικά με την βιοπάλη όταν τραγουδούσε : «Μάνα δε φυτέψαμε ούτε ένα λουλούδι κι ακριβοπληρώσαμε δυο σπυριά ζωή, μάνα δεν τελειώσαμε ούτε ένα τραγούδι, ήλιο ζητιανέψαμε κι έχουμε καεί».
Ο Νταλάρας πλούτισε τραγουδώντας : «Κι εμείς στην πόλη μια ζωή, υπάλληλοι κι εργάτες, να κουβαλάμε ολημερίς τ’ αφεντικά στις πλάτες».
Ο Νταλάρας βρέθηκε αυτές τις ημέρες στο προσκήνιο, δίνοντας ίσως μια από τις τελευταίες παραστάσεις του. Επέλεξε, για λόγους που είναι μεν προφανείς, αλλά δεν ενδιαφέρουν τους πολίτες, να το κάνει όχι με παιάνα, αλλά με μοιρολόγι.
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Νταλάρας πίστεψε ποτέ ότι : «τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει».
Εμείς όμως μάθαμε από την ιστορία, μάθαμε από τα τραγούδια, μάθαμε να πιστεύουμε πως: «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες».]
Όπως κάθε φορά που μετά από τις δηλώσεις του, ακολουθεί μια… «δραστηριότητα» του Νταλάρα, έτσι και τώρα… ανακοινώθηκε από το… μεγκάλο κανάλι μια σειρά συναυλιών του σε συνεργασία με δήμους της Αττικής, για την… καταπολέμηση της… φτώχειας…
Κάποιοι φίλοι που συζητήσαμε για το θέμα, τον έβριζαν. Άλλοι «ζητούσαν πίσω» τα λεφτά που πλήρωναν τόσα χρόνια για να τον ακούνε να τραγουδάει. Νοιώθουν «ενοχές», στενοχώρια, εκνευρισμό, απογοήτευση.
Δεν ζητώ τίποτα πίσω απ’ όσα του έδωσα. Πήρα πολλά από αυτόν και πρώτα απ’ όλα το δώρο της φωνής του στα τραγούδια του. Οι στιγμές που έζησα «μαζί» του, είναι δικές μου, είναι κομμάτι μου και δεν μπορούν να σβήσουν. Δεν είμαι στενοχωρημένος, ούτε νιώθω προδομένος. Συνεχίζω να είμαι εδώ, όπως ήμουν και χτες, στη θέση μου.
Ο Νταλάρας την κοπάνησε, ή μάλλον την είχε κοπανήσει προ πολλού. Απλά, με τα πρόσφατα «κατορθώματά» του, φρόντισε καλά να πείσει και τον τελευταίο δύσπιστο «ρομαντικό» ακροατή του, πόσο δίκιο είχε εκείνη η σιχαμερή φιγούρα -που την υποδυόταν ένας συμπαθής καλός ηθοποιός- όταν έλεγε…………. είναι πολλά τα λεφτά Άρη!!!
Υ.Γ.1
Είναι λάθος να κατατάσσει κανείς τον Νταλάρα στους «πνευματικούς ταγούς». Πνευματικοί ταγοί στον τομέα της μουσικής είναι οι δημιουργοί, στιχουργός και συνθέτης, και αυτοί όχι πάντα.
Η προσφορά του Νταλάρα στην πνευματική παιδεία του τόπου μας είναι ακριβώς η ίδια με ενός μπουζουκιού ή μιας κιθάρας.
Το μπουζούκι»εκφράζεται» με τις χορδές του και ο κάθε Νταλάρας με τις φωνητικές του χορδές.
Και να σκεφθεί κανείς ότι από τον Νταλάρα όλοι οι προοδευτικάριοι προσδοκούσαν «εξωτερική πολιτική».
Εξωτερική πολιτική από «ένα μπουζούκι», αν είναι ποτέ δυνατόν!!!!
Υ.Γ. 2
Γιατί άραγε δεν έχει συμβεί σε σας ή σε άλλους καταξιωμένους συναδέλφους σας τέτοια αποδοκιμασία?? Τυχαίο? Δεν νομίζω!
Με εκτίμηση
Μιχάλης Κανακάκης
(γνωριστήκαμε στο σπίτι του Χάρη στην Νεα Σμύρνη)
Αγαπητέ μου Μιχάλη Κανακάκη,
Δεν βρίσκω τι να σχολιάσω σ’ αυτή την μακροσκελέστατη παρέμβασή σου…
Μόνο αυτό: από τη φύση τους τα μπλογκς έχουν ορίσει (άτυπα) οι παρεμβάσεις και οι απόψεις των αναγνωστών να είναι περιεκτικές και να σέβονται την οικονομία του χώρου.
Το λέω αυτό για να γίνει σεβαστό σε επόμενη φορά που θέλεις να παρέμβεις.
φιλικά,
Νότης Μαυρουδής
Αγαπητέ κε Μαυρουδή
Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος σαν εσάς, που στις δημόσιες καλλιτεχνικές του εμφανίσεις τονίζει ότι προτιμά να εκφράζεται μέσω του γραπτού και όχι του προφορικού λόγου, να ζητά τηλεγραφικό τρόπο έκφρασης σε θέσεις αντίθετες με τις δικές του.
Εκτός κι άν εννοείτε ότι προτιμάτε να εκφράζεστε μέσω γραπτών μονολόγων!
Σχολιάζοντας την απάντησή σας στις θέσεις που διατύπωσα έχω να πώ τα εξής.
1. Σαφώς και δεν θα ξαναεπικοινωνήσω μαζί σας μέσω του τόσο πολύτιμου χώρου του blog σας.
2. Η αγωγή και η παιδεία που έλαβα, δεν μου επιτρέπουν ν΄ ανέχομαι απο κανένα να μου υψώνει το δάκτυλο, να το κουνάει σαν τους ολίγιστους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και να μου υποδεικνύει πώς να εκφράζομαι. Και απ΄οτι βλέπω το κάνετε σε όσους διαφωνούν με τη θέση σας.Σε κάποιον μάλιστα Κο Χαλικιόπουλο, δεν του κουνάτε απλώς το δάκτυλο άλλά τον δείχνετε κιόλας , όπως δείχνει ο Πάγκαλος το ΣΥΡΙΖΑ για τα έκτροπα στο κέντρο της Αθήνας.
3. Για την ταμπακιέρα ωστόσο καμία κουβέντα.
4. Είχα την προσδοκία άν όχι την απαίτηση, η απάντηση στο μακροσκελές σχολιό μου να είχε το άρωμα και την ευγένεια που έχει το μεγάλο μουσικό σας έργο.
Χωρίς ιδιαίτερη εκτίμηση για το ύφος της απάντησής σας.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση για τον πολιτισμό του έργου σας.
Μιχάλης Κανακάκης
Αλήθεια τί είναι βία;
Τι είναι Δημοκρατία;
Βία είναι να σου κλέβουν την σύνταξη μετά από 30 χρόνια στην θάλασσα.
Βία είναι να σου αρνούνται το δικαίωμα στην μόρφωση του παιδιού σου.
Βία είναι να φεύγουν τα παιδιά σου μετανάστες.
Βία είναι να σε κάνουν να πιστέψεις ότι για ότι γίνεται στην χώρα φταίς μόνο εσύ.
Βία είναι να βλέπεις την γριούλα να ψάχνει στα σκουπίδια.
Δημοκρατία δεν είναι η απειλή.
Δημοκρατία δεν είναι ο εκφοβισμός.
Δημοκρατία δεν είναι η κατάργηση του Συντάγματος.
Δημοκρατία δεν είναι οι εγκάθετοι που καίνε την Αθήνα για μην διαδηλώνει ο κόσμος.
Δημοκρατία δεν είναι οι επίτροποι.
Δημοκρατία δεν είναι εκλογές για να ξεθυμάνει ο κόσμος.
Δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζουν 200 βουλευτές, μιά σύμβαση που η επιστημονική επιτροπή της Βουλής την έχει χαρακτηρίσει ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ.
Δημοκρατία δεν είναι η γενιά μου να έχει δέσει χειροπόδαρα τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Έχετε δίκιο.
Δεν δείχνει πολιτισμό το γιαούρτωμα σε κάθε υποστηρικτή του μνημονίου.
Πολιτισμός θα ήταν, το στάδιο με την «ελεύθερη είσοδο» να ήταν άδειο.
Ο Γκάντι όμως έχει πεθάνει.
Προσωπικά μόνο ελπίδα μού δίνουν τέτοια συμβάντα ότι δεν έχει κυριαρχήει ολοκληρωτικά η αποχαύνωση. Μου αρέσει που υπάρχει ακόμα κόσμος που αντιδρά με πράξεις ενάντια σ’ αυτούς που μας βιάζουν ξεδιάντροπα καθημερινά και με κάθε τρόπο (και τους υποστηρικτές τους όπως στην προκειμένη). Δυστυχώς κ. Μαυρουδή όταν έχεις απέναντί σου κάποιον που σου ρίχνει χαστούκια μετά από χαστούκια, δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να έχεις την ιδέα μέσα σου ότι «η διαφορά» μπορεί να διευθετηθεί με πολιτισμένο τρόπο.
Αλήθεια, γιατί δεν συντάξατε ένα ήρεμο και πολιτισμένο κείμενο με γόνιμο διάλογο απευθυνόμενο σε αυτούς που υποστηρίζουν και συμμετέχουν στον (αισχρότατο) θεσμό της Eurovision και αντ’ αυτού προτιμήσατε τον εχθρικό/αφοριστικό τόνο ενός «Ουστ αχρείοι!»;;
Αγαπητέ Άκη,
Έστω και αν δεν βρίσκεις «ήρεμο και πολιτισμένο» το κείμενό μου για την Γιουροβίζιον, σου δηλώνω πως είναι η μόνη «βίαιη» κίνηση που μπορώ να εκφράσω. Την προτιμώ από τα γιαούρτια και τις εξφενδονισμένες καρέκλες κατά του …εχθρού.
Όσον αφορά στο να αναφερθώ προς «σε αυτούς που υποστηρίζουν και συμμετέχουν στον (αισχρότατο) θεσμό της Eurovision», συγχώρα με, αλλά είναι σαν να προκαλώ την τύχη μου… Τα κείμενα που γράφουμε έχουν υπογραφή και όποιος θέλει μπορεί να καταθέσει την άποψή του. Δεν είμαι από εκείνους που «κρύβονται». Απαντάω, συνδιαλέγομαι, προβληματίζομαι επώνυμα όταν βλέπω έδαφος μιας γόνιμης συζήτησης.
Ομολογώ πως η περίπτωση του Νταλάρα (όπως και της Γιουροβίζιον) έτσι όπως είναι φορτισμένη η κατάσταση, δύσκολα αντέχει σε μια νηφάλια συζήτηση, ακριβώς γιατί θεωρώ πως η αντίδραση εκφράζεται με τρόπους επικίνδυνους και μεσαιωνικούς, με μπόλικη δόση φασιστικών μεθόδων…
φιλικά
Αγαπητέ κ. Μαυρουδή,
Δεν θα διαφωνήσω καθόλου ότι οι τρόποι είναι επικίνδυνοι και φασιστικοί. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν δεν διαφωνώ με αυτές τις ενέργειες, δεν μπορώ να με φανταστώ να συμμετέχω σε αντίστοιχα σκηνικά. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αυτά αποτελούν μονάχα απάντηση σε έναν πολύ χειρότερο και ύπουλο συνεχιζόμενο φασισμό. Αποτελεί σφάλμα επομένως να τα κρίνετε αποκομμένα. Εάν συνεχίσετε ωστόσο να τα κατακρίνετε και σε αυτό το πλαίσιο, οφείλετε τότε να εκφράσετε και την άποψή σας για το τι αποτελεί για εσάς μια πιο υγιής/εποικοδομητική/αρμόζουσα απάντηση σε αυτή την υφιστάμενη βία.
Ανοχή; Προσευχή; Διάλογος;;; Ή μήπως αναμονή στο ακουστικό σας μέχρι τις (σικέ) εκλογές;
Επιτέλους!!!!!!!!!!
Ήταν καιρός κάποιος από τους ανθρώπους της τέχνης να υψώσει φωνή και ανάστημα στην αθλιότητα που επικρατεί. Τέτοιου είδους <> προετοιμάζουν το λυντσάρισμα της όποιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ έχει απομείνει, με την ανοχή των δικαίως ή αδίκως αγανακτισμένων και ανιστόρητων ταυτόχρονα. Κανένας από τους χειροκροτητές δεν έχει ακούσει για το Ιδιώνυμο, για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και την άνοδο των Ναζί ή για τα δικά μας <> του 1965;
Τόση έλλειψη εγκεφάλου; Ή είναι πιό εύκολο να χειροκροτούμε άκριτα και με μίσος;
Και η <> είναι πράγματι Αριστερά όταν ανέχεται ή κλείνει το μάτι σε τέτοιες συμπεριφορές που θα έχουν σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση της Ακροδεξιάς και την στοχοποίησή της; Λές και οι <> δεν ξέρουν Ιστορία ή απλώς ψηφοθηρούν…………..
Προς ένα φίλο μου πραγματικά αγανακτισμένο (υπέρμαχο του γιαουρτώματος)
Βία λοιπόν σαν λύση; Σε συμφέρει; Πάντα θα υπάρχει ένας πιό δυνατός από σένα. Πάντα θα εξαγοράζονται κάποιοι από αυτούς που σε στηρίζουν. (και μην βλέπεις μόνο χολλυγουντιανές ταινίες, διάβασε και λίγο ιστορία φίλε μου, Εφιάλτες πάντα υπάρχουν)
Έχεις μάνα, αδερφή, γυναίκα, κόρη, κάποιον αδύναμο που αγαπάς; Πως θα υπερασπιστουν τον εαυτό τους από το κάθε (αδικημένο) που ισχυρίζεται ότι τον αδίκησε ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα;
Φίλε μου ή είσαι παρορμητικός και ανώριμος οπότε το σύστημα που μισείς σε χειρίζεται εύκολα, ή είσαι ΘΕΟΣ, ή έχεις γνώση ότι προωθείς τον φασισμό………….
Χωρίς σχόλια…
Θα μπορούσε να μην πάει κανείς να τον ακούσει.
Η να υπάρχει μία διαμαρτυρία έξω από τον χώρο.
Και θα ήμουν και εγώ παρών.
Διότι εάν και ότι δεν μας αρέσει το λιθοβολούμε,τότε δεν είμαστε Έλληνες.
Με αυτή την λογική να αρχίσουμε να σκοτώνουμε τους πολιτικούς αυτού του τόπου.
Αργότερα τον γείτονά μας,και στην συνέχεια τα παιδιά μας,όταν διαφωνούμε μαζί τους.
Είμαστε δυστυχώς ένας δύσκολος λαός,χωρίς υπομονή.
Συμφωνώ για το κακό που γίνετε αυτή την στιγμή στην χώρα μου,και θέλω να τιμωρηθούν
για αυτά που γίνονται τώρα,διότι δεν με ρώτησαν.
Αλλά δεν θα πάρω το ΣνάΪπερ στα χέρια μου,σαν Δυτικώς τιμωρός.
κυριε μαυρουδή
χαίρομαι που ένας ακόμη άνθρωπος από το χώρο της μουσικης καταδικάζει αυτό που έγινε στη συναυλία του νταλάρα
κάποιος είπε ότι ο Νταλάρας λέει τη γνώμη του εκ του ασφαλούς.
αυτήν την ασφάλεια όλοι ξέρουμε ότι την απέκτησε με θυσίες και πολύ πολύ σκληρή δουλεια.
από 7 χρονών δουλεύει.
και εν πάσει περιπτώσει λέει τη γνώμη του και τραγουδά.
Άλλοι δεν λένε εκ του ασφαλούς απλά τη γνώμη τους, αλλά υποκινούν τη βία…εκ του ασφαλούς πάντα …
ονόματα δε λέμε, γιατί είναι γνωστά
Η τεράστια προσφορά του Νταλάρα στον πολιτισμό και στις ψυχές μας είναι υπερ-αρκετη για να του συγχωρεθούν κάποιες δηλώσεις που δεν μας αρέσουν
Ευχαριστώ πολύ -κυρίως-για την νηφαλιότητα που εκφράζετε μέσω του κειμένου σας. Υπάρχει κι ένα άλλο θέμα σε σχέση και με την περίπτωση του Γ.Νταλάρα αλλά και γενικότερα. Τα ΑΝΩΝΥΜΑ και καθοδηγούμενα blogs που εξελίσσονται σε ομάδες κρούσης, διοχετεύουν αλλοιωμένα videos, συκοφαντίες και ανακρίβειες.Που διοχέτευσαν κάποιο απόσπασμα των δηλώσεων Νταλάρα και κατόπιν δεν θέλησαν να διοχετεύσουν την διευκρινιστική δήλωσή του. Το διαδίκτυο έφερε την επανάσταση αλλά καλό είναι την άποψή τους κάποιοι πονηρούληδες του ανώνυμου »blogαρίσματος» να την λένε με ονοματεπώνυμο και με το θάρρος της γνώμης τους. Αυτοί που κινήθηκαν εναντίον του καλλιτέχνη δεν ήταν κόσμος που υπέφερε. Πιστέψτε με! Ήταν ακροδεξιά κι ακροαριστερά στοιχεία που δρούσαν ενωμένοι εναντίον του κοινού εχθρού που ανακάλυψαν και στοχοποίησαν. Ας μας φυλάξει κάποιος από τους αυτόκλητους υπερασπιστές του λαού (ημών δηλαδή). Ας σταματήσουν κάποιοι εν ονόματι της δικής τους» Δημοκρατίας» να ενεργούν σαν ταγματασφαλίτες…Η Δημοκρατία δίδαξε την ανεκτικότητα στον συνάνθρωπο κι όχι το απόλυτο της μίας άποψης!
Καλή και δημιουργική συνέχεια κ.Μαυρουδή!
Αγαπητή μου αναγνώστρια Ελένη Κωστελέτου,
Έχεις απόλυτο δίκιο να υποστηρίζεις τον σπουδαίο ρόλο του διαδικτυακού κλίματος που διαμορφώνεται γύρω από ζητήματα τέχνης-πολιτισμού-πολιτικής και πόσο επιρρεάζουν τη συλλογική συνείδηση.
Στο θέμα Νταλάρα, όντως, δημιουργήθηκε ένα νοσηρό (και κατά τη δική μου γνώμη) κλίμα που έχει επικρατήσει «θριαμβευτικά» τα τελευταία 2-3 χρόνια και που βρίσκεται σε έξαρση, με πυκνά συμπτώματα βίας και -πολλές φορές-τρόμου. (Βλέπε εγκληματικότητα, Χρυσή Αυγή και όχι μόνο) Δυστυχώς το θέμα δεν περιορίζεται στα «ακροδεξιά κι ακροαριστερά στοιχεία που δρούσαν ενωμένοι εναντίον του κοινού εχθρού» όπως πολύ σωστά επισημαίνεις. Το θέμα αυτών των «λαϊκών δικαστηρίων» πάει βαθύτερα, ξεφεύγει από τις αντιδράσεις των εναντιομένων προς έναν δημοφιλή τραγουδιστή που «δεν μας άρεσαν τα λεγόμενά του περί μνημονίου» αλλά απλώνεται σε πολιτιστικά-πολιτικά-κοινωνικά-εθνικά θέματα, που μπαίνουν σε ένα μίξερ, παράγοντας έναν άμορφο πολτό!
Και τι κάνουμε; Δεν θα σου προτείνω «λύσεις» γιατί η βία προς Νταλάρα, είναι βια προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και προς το δικαίωμα της άποψης του κάθε πολίτη να υποστηρίζει τη μια ή την άλλην άποψη.
Λυπάμαι που σου δηλώνω την αδυναμία μου να σε φωτίσω περισσότερο…
Νότης Μαυρουδής